Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Λ. Αποσκίτης: Εισήγηση για την στρατηγική του Ε.ΠΑ.Μ.


Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ:
Η ανάγκη επανάκτησης της Εθνικής Ανεξαρτησίας και οργάνωσης των Κοινωνικών Αντιστάσεων
[Εισήγηση για την στρατηγική του Ε.ΠΑ.Μ., που έχει κατατεθεί στην Π.Γ. από τις 11-9-2012]
Η πατρίδα μας και ο λαός μας βρίσκονται σήμερα σε πολύ δύσκολες ώρες, τις χειρότερες ίσως στη νεότερη ιστορία μας μετά την Μικρασιατική τραγωδία και τον εμφύλιο σπαραγμό.
Με τη νέα τροϊκανή συγκυβέρνηση, καθαρά νεοφιλελεύθερης αντίληψης, αντιμετωπίζουμε μια πολύ πιο οξυμένη και δραματική επιδείνωση της κατοχικής κατάστασης και της κοινωνικής βαρβαρότητας σε κάθε πεδίο.
Παράνομες και άδικες υποθήκες εγγράφονται πάνω στις ζωές μας, στη γη μας, στις περιουσίες μας, στο ίδιο το μέλλον μας, καθημερινά. Ο περήφανος λαός μας φαίνεται ακόμα ανήμπορος να αποκρούσει την επίθεση που δέχεται, προδομένος από όλες τις παραδοσιακές ηγεσίες του, πολιτικές, συνδικαλιστικές, πνευματικές, αλλά και από την αδυναμία οργάνωσης της συλλογικής έκφρασης των συναισθημάτων οργής και αδικίας που τον πνίγουν.
Οι εκλογές και η βουβή μετεκλογική ατμόσφαιρα που επικράτησε δείχνουν ότι το κίνημα αντίστασης, που συγκροτήθηκε στην αντιμνημονιακή βάση, τείνει να ολοκληρώσει τον κύκλο της διαμαρτυρίας και της αυθόρμητης ή διαδικτυακής οργάνωσης.
Η επόμενη φάση, όπως έδειξαν και οι εντυπωσιακές κινητοποιήσεις στην Θεσσαλονίκη 8-9/9, προπομπός όσων έρχονται, θα είναι συγκρουσιακά αναβαθμισμένη και θα ξεπεράσει τα κομμάτια εκείνα του κινήματος που δεν θα μπορούν να ενταχθούν σε τέτοιες καταστάσεις. Με δεδομένη και την διεθνή ένταση, ιδιαίτερα στον μεσανατολικό περίγυρο με τον οποίο βρισκόμαστε σε άμεση αλληλεπίδραση, η Ελλάδα, πέραν της ουσιαστικής γενοκτονίας που τελείται με τα Μνημόνια, είναι ενδεχόμενο να βρεθεί μπροστά και σε νέα εθνική περιπέτεια.
Κεντρικά χαρακτηριστικά της μετεκλογικής πολιτικής πραγματικότητας, που διαμορφώνεται μέχρι να καταρρεύσει το νεοκατοχικό καθεστώς ή να αποβάλλει κάθε δημοκρατικό πρόσχημα για να παραμείνει στην εξουσία, είναι:
α) η προδιαγεγραμμένη αποτυχία των μέχρι τώρα μέτρων καθώς και αυτών που πρόκειται να ληφθούν και η επερχόμενη χρεωκοπία,
β) η σκλήρυνση της επίθεσης στην ζωή όλων μας και η εξώθηση στα όρια της επιβίωσης ιδιαίτερα όσων ανήκουν στα λαϊκά και μεσαία στρώματα, εργαζομένων, συνταξιούχων και αυτοαπασχολούμενων,
γ) η προσπάθεια να δημιουργηθούν νέα αναχώματα με «αντιμνημονιακό» μανδύα από το κατεστημένο της ευρωκρατίας για να αντισταθμισθεί το ρεύμα της απονομιμοποίησης του μνημονιακού-κατοχικού πολιτικού συστήματος που καταγράφηκε εκλογικά, ιδίως στην πρώτη αναμέτρηση,
δ) η ολοκλήρωση του ξεπουλήματος των πλουτοπαραγωγικών πηγών, της δημόσιας ραχοκοκκαλιάς και των φυσικών θησαυρών της χώρας στους διεθνείς τοκογλύφους και τα πολυεθνικά συμφέροντα,
ε) η δρομολόγηση εξελίξεων ανασύνταξης του διχαστικού διπόλου δεξιάς-αριστεράς μετά την ηγεμόνευση του αντιμνημονιακού χώρου από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και την ψήφιση νέων δεξιόστροφων και εθνικιστικών σχηματισμών.
Η βασική αποτυχία της προηγούμενης διετούς περιόδου (5/5/2010-17/6/2012) του λαϊκού κινήματος ήταν η αδυναμία συγκρότησης ενός παλλαϊκού μετώπου των δημοκρατικών-πατριωτικών, απελευθερωτικών δυνάμεων που βρέθηκαν εξ αρχής ενάντια στην τρόϊκα, τα μνημόνια και τους ντόπιους δωσίλογους, όπως το έθεσε με τα προτάγματά του το Ε.ΠΑ.Μ. Ο αναγκαίος διάλογος των παραπάνω δυνάμεων πρέπει να συνεχιστεί με στόχο πλέον όχι μια «αντιμνημονιακή» συμφωνία εκλογικού τύπου, αλλά την ριζοσπαστικοποίηση του φρονήματος του λαού ως προς την καταστροφική φύση της ευρωζώνης και του ευρωπαϊκού 4ου Ράϊχ. Ο στόχος παραμένει: Η συγκρότηση ενός αποφασιστικού ανατρεπτικού μετώπου, ενός νέου ΕΑΜ, πέρα και έξω από τους επίσημους κοινοβουλευτικούς μηχανισμούς και τους ξεπουλημένους γραφειοκράτες, ενάντια και απέναντι στις βρώμικες επιδιώξεις των δανειστών-επιτηρητών και της εγχώριας ολιγαρχίας.
Χαρτογράφηση της πολιτικής κατάστασης
Ένα χρόνο μετά το Σύνταγμα και την λαϊκή κατακραυγή κατά του πολιτικού κατεστημένου, έχουμε ένα σχεδόν 50% του εκλογικού σώματος να στηρίζει την τροϊκανή συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Αυτό είναι ένα διφορούμενο αποτέλεσμα αφού, αφ’ ενός κατέρρευσε ο δικομματισμός και τα υψηλά ποσοστά του άνω του 80% αφ’ ετέρου ένα μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων παραμένει εγκλωβισμένο στις εκβιαστικές λογικές της «ευρωπαϊκής προοπτικής» του αδίστακτου κατεστημένου.
Αν συνυπολογίσουμε επίσης τις ευρω-συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και τις «διεθνιστικές» παραφυάδες της αριστεράς, βλέπουμε ότι ακόμα μια πλειοψηφική τάση της κοινωνίας αποστασιοποιείται, είτε ιδεολογικά είτε φοβικά, από το πρόταγμα της απεξάρτησης από τους οικονομικούς και ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς της Ε.Ε., της ΕΚΤ και του ΔΝΤ και την εθνική ανασυγκρότηση της οικονομίας που μπορεί να δώσει και το έναυσμα μιας συλλογικής αντίστασης των λαών της Ευρώπης.
Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ρόλο αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι μια θετική εξέλιξη γιατί δίνει μια ανάσα στις λαϊκές προσδοκίες, οφείλεται, όμως, εν πολλοίς στην καιροσκοπική εκμετάλλευση των «κεντρώων» δυνάμεων που άφησαν το ΠΑΣΟΚ και στον προσεταιρισμό της νεφελώδους αντίληψης περί «αμεσοδημοκρατίας» που πρωταγωνίστησε στις πλατείες.
Το ΚΚΕ τιμωρήθηκε από τους ψηφοφόρους και οδηγείται στην απαξία, πληρώνοντας την απομάκρυνσή του από τις εθνικοαπελευθερωτικές ΕΑΜικές παραδόσεις, όπως και την απομάκρυνσή του από τα μέτωπα των λαϊκών αγώνων… με τις γραφικές «περαντζάδες» των μελών του από τους δρόμους της Αθήνας. Η αδυναμία της ηγεσίας του να αντιληφθεί την ανάγκη μιας λαϊκομετωπικής πολιτικής και της δημιουργίας μιας λαϊκής, ανατρεπτικής αριστεράς, πέρα από γενικόλογες «αντικαπιταλιστικές» κορώνες, μπορεί να το οδηγήσει μέχρι και στην κοινοβουλευτική εξαφάνισή του.
Αυτό άλλωστε εντάσσεται και στη νέα στρατηγική του συστήματος γιατί το ΚΚΕ είναι ένα ιστορικό κόμμα που, παρά την σημερινή απογοητευτική εικόνα του, εκφράζει ακόμα στην συνείδηση ενός μεγάλου μέρους του λαού τις αξίες των εθνικών και λαϊκών αντιστάσεων.
Οι υπόλοιπες συνιστώσες της ριζοσπαστικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς κινδυνεύουν να αφομοιωθούν από τον μετασχηματισμένο ΣΥΡΙΖΑ, εκτός και αν αντιληφθούν έγκαιρα την ανάγκη μιας μετωπικής και πειστικής πολιτικής με ξεκάθαρες θέσεις για την έξοδο από τους μηχανισμούς της εξάρτησης στην Ελλάδα.
Με το μόρφωμα της ΔΗΜΑΡ έχουμε για πρώτη φορά αριστερογενείς δυνάμεις να παρουσιάζονται ως καθεστωτικοί στυλοβάτες, ενώ το φαινόμενο των Ανεξάρτητων Ελλήνων δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει σε ποιο βαθμό αποτελεί ένα ακόμα ανάχωμα στον αντιμνημονιακό χώρο και σε ποιο βαθμό μπορούμε να το εμπιστευθούμε γιατί ενσωματώνει πραγματικά κινήματα των πλατειών. Με τα τελευταία, πάντως, υπάρχει έδαφος κοινών δράσεων.
Ο ρόλος της αριστεράς παραμένει αναντικατάστατος στην δυναμική του μετώπου μέσα στην κοινωνία, πέρα από διαχωριστικές γραμμές, εφ’ όσον όμως αυτή η αριστερά είναι σε θέση να καταλαβαίνει τις λαϊκές ανάγκες, να μην είναι λαοφοβική και εθνομηδενιστική βλέποντας τα πράγματα μέσα από αριστερίστικες ιδεοληψίες.
Η αριστερά μπορεί να παίξει τον ιστορικό της ρόλο αν τοποθετήσει σωστά τον κοινωνικό χαρακτήρα της απαιτούμενης εθνικοαπελευθερωτικής αντίστασης στα πλαίσια μιας παλλαϊκής συμμαχίας, χωρίς σνομπισμό για τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται άμεσα και αντιδρούν από άλλες ιδεολογικές αφετηρίες όπως, για παράδειγμα, η λαϊκή δεξιά.
Άλλωστε σε μια τόσο ρευστή πολιτικά και κοινωνικά κατάσταση, με όλες τις κακοδαιμονίες που μας ταλανίζουν για δεκαετίες ζωντανές, την δωσιλογική ηγεσία και την παντελή ανυποληψία της χώρας στο διεθνές διπλωματικό πεδίο, το φάσμα ενός πραγματικού ολοκαυτώματος είναι ορατό για όλους μας το επόμενο χρονικό διάστημα.
Η ιστορία δεν πρόκειται να κινηθεί με ευχολόγια και βερμπαλισμούς κι ο λαός, με ελεγχόμενη ακόμα και την ανάσα του, φακελλωμένος και δαρμένος από παντού, με το κεφάλι πάνω στον πάγκο του χασάπη, μπορεί να καταφύγει και στις πιο σκοτεινές ατραπούς προκειμένου να επιβιώσει, αν νοιώσει αβοήθητος.
Το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής με κοινοβουλευτική νομιμοποίηση πλέον, πέρα από τα φαιά τάγματα εφόδου που ενέχει, σηματοδοτεί και τον εγκλωβισμό γνήσιων πατριωτικών, λαϊκών μονάδων σε παρακρατικά αναχώματα.
Η συστημική δεξιά και η δήθεν αντισυστημική ακροδεξιά παίζουν έξυπνα σε δύο αντιφατικά ταμπλώ μέσα στην περιρρέουσα «παγκοσμιοποίηση». Αφ’ ενός αφήνουν πάντα ανοιχτή την πόρτα στην «ελεύθερη» οικονομία της διεθνούς «αγοράς», δηλ. το εκμεταλλευτικό μοντέλο των τραπεζιτών-τοκογλύφων, αφ΄ετέρου σπεκουλάρουν στα παραδοσιακά σύνδρομα των μαζών (πατρίς, θρησκεία, οικογένεια), στα οποία καταφεύγουν απελπισμένα αυτές για να αντιμετωπίσουν την υπαρξιακή τους, πλέον, κρίση.
Η αριστερά, αντιθέτως, ενοχοποιείται ως «παραδοσιακή» -άρα καθυστερημένη με τους όρους της συστημικής προπαγάνδας- για τον κρατισμό της, αλλά συγχρόνως ως «διεθνιστική» γιατί ένα μεγάλο μέρος της έπεσε στην παγίδα των μεταμοντέρνων φληναφημάτων, όπως τα «ανθρώπινα δικαιώματα», ο δήθεν αντιρατσισμός, η αναθεώρηση της ιστορίας κ.λπ…
Η οργάνωση των Κοινωνικών Αντιστάσεων
Οι πρωτοφανείς καιροί που ζούμε δεν μας επιτρέπουν κανέναν εφησυχασμό, ηγεμονισμό ή στενόκαρδες προσωπικές και κομματικές βλέψεις. Η ιστορία ενός λαού και η μεγαλοσύνη του κρίνεται από την συλλογική του στάση όταν η ύπαρξή του κινδυνεύει, όταν η χώρα του δουλώνεται με τον πιο επαίσχυντο τρόπο.
Οι ηρωϊκές πράξεις που μπορεί να χρειαστούν για να σταματήσουμε αυτή την πρωτοφανή «μηχανή», που επιχειρεί να μας συνθλίψει και να μετατρέψει τον τόπο σε δουλοκρατία της Μεσογείου, ενυπάρχουν εν δυνάμει μέσα μας, αρκεί να το πάρουμε απόφαση.
Το σημερινό διακύβευμα δεν μπορεί να είναι η διχαστική αντιπαράθεση δεξιών και αριστερών, αλλά η υποχρέωση όλων να αντισταθούμε στην καταστροφή που έρχεται με μαθηματική ακρίβεια καταπάνω μας.
Το Ε.ΠΑ.Μ. από την αρχή μίλησε για την ανάγκη ενός κοινού προγράμματος βασικών στόχων που θα έβγαζαν την χώρα από τα νύχια των τοκογλύφων, θα αρνούντο και θα κατήγγειλαν το χρέος και θα έσωζαν άμεσα τον λαό οδηγώντας μεσοπρόθεσμα στην αναγέννηση της χώρας και την οικονομική της ανασυγκρότηση.
Οι στόχοι αυτοί, όπως περιγράφονται στα πέντε προτάγματά μας, παραμένουν επίκαιροι και, με την συνεργασία όλων των συναφών δυνάμεων, μπορούν να αποτελέσουν την βάση ενός προγράμματος εθνικής χειραφέτησης και κοινωνικής απελευθέρωσης.
Προς τον σκοπό αυτόν έχουμε προτείνει προεκλογικά συγκεκριμένα οικονομικά μέτρα για να ανασυγκροτηθεί η παραγωγική δομή της χώρας, τα οποία θα συνεχίσουμε να εξειδικεύουμε παράλληλα με το σχέδιο συντεταγμένης εξόδου από το ευρώ και την διαδικασία επιστημονικής ανασυγκρότησης που επεξεργαζόμαστε.
Από εδώ και πέρα τα ψέματα τελειώνουν. Δεν υπάρχουν περιθώρια για τακτική αναμονής να πέσει η τροϊκανή συγκυβέρνηση ως «ώριμο φρούτο» -και, αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέξει αυτή την στάση, θα μας βρει απέναντί του- ούτε θα περιμένουμε «λύσεις» τύπου μέτρων Ντράγκι και «επιμήκυνσης» του μνημονίου για να οδηγηθούμε δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα στον παρατεταμένο αργό θάνατό μας.
Τώρα ενωτικά, μετωπικά και αποφασιστικά θα προχωρήσουμε και μπορούμε να νικήσουμε, ξέροντας ότι ο εχθρός δεν είναι μόνο εκτός, είναι και εντός των πυλών και λεηλατεί τις ζωές μας σε όλα τα επίπεδα.
Είναι, όμως, ένας αντίπαλος ήδη σακατεμένος αφού προτίμησε να «αυτοκτονήσει» όλο το πολιτικό του προσωπικό προκειμένου να παραδώσει την χώρα. Έχουμε απέναντί μας μια κυβέρνηση κατακερματισμένη, όχι αυτοδύναμη, πολιτικάντηδες της συμφοράς που είναι έτοιμοι να φάνε ο ένας τον άλλον, τρέμοντας την στιγμή που θα ξεσπάσει η οργή του λαού, θρασύδειλους δωσίλογους που μένουν ενωμένοι όσο βλέπουν απέναντί τους τον λαό σε αναμονή και σε σύγχυση.
Τώρα είναι η ώρα να αναβαθμίσουμε τις κοινωνικές αντιστάσεις, να οργανώσουμε πειστικότερα την απάντησή μας στους μηχανισμούς καταστολής, να εξειδικεύσουμε την καταγγελία του Μνημονίου και του Χρέους όχι ως ιδεολογικά μόνο προτάγματα, αλλά με προτάσεις άμεσα συνδεδεμένες με την λύση των προβλημάτων των πολιτών.
Να προετοιμάσουμε τον λαό για τη νέα φάση της σύγκρουσης που θα είναι πολύ πιο δυναμική και να σφυρηλατήσουμε το μέτωπο ανατροπής με την στήριξη Οργανωμένης Λαϊκής Δύναμης (Επιτροπές Λαϊκής Αντίστασης σε κάθε γειτονιά, κάθε περιοχή). Η αρχική φάση «διαμαρτυρία-γιουρούσι-εκλογές» τελείωσε με τα γνωστά αποτελέσματα. Η μεγάλη δύναμη του Ε.ΠΑ.Μ. είναι τα προτάγματα και οι πολιτικοί όροι της συνεργασίας που θέσαμε προεκλογικά. Πρέπει να ξανατονίσουμε την μετωπική φύση μας και την κινηματική μας παρουσία, που είχαμε μέχρι το Συνέδριο, να πρωτοστατήσουμε ξανά στην συγκρότηση ενός πραγματικού ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΑΜΑ ΤΑΞΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΛΑΪΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, να συνεχίσουμε τον διάλογο με όλα τα κινήματα και τις πρόθυμες να αντισταθούν πολιτικές δυνάμεις, να ξαναφέρουμε πίσω στο Ε.ΠΑ.Μ. όσους συναγωνιστές αξίζουν και αποστασιοποιήθηκαν τους προηγούμενους μήνες.
Στο καθήκον αυτό μπορεί το Ε.ΠΑ.Μ. να πρωτοστατήσει γιατί, από όλα τα νέα κινήματα, μόνο αυτό έχει τους πιο οργανωμένους πυρήνες μέσα στην κοινωνία και την εμπειρία ενός χρόνου δουλειάς στην γειτονιά.
Το στοίχημα από εδώ και πέρα είναι πώς θα ξεπεράσουμε τον κοινοβουλευτικό αποπροσανατολισμό του λαϊκού κινήματος, πώς θα υποχρεώσουμε τις πολιτικές δυνάμεις που θεωρούνται «αντιμνημονιακές» να εγκαταλείψουν την Βουλή όταν έρθει η ώρα, πώς θα καταφέρουμε να προπαγανδίσουμε και να οργανώσουμε μια καθοριστική ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ!
Τέλος, να αναδείξουμε σε κεντρικό πολιτικό σύνθημα την ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΝΟΧΩΝ που πτώχευσαν και λεηλάτησαν την χώρα γιατί χωρίς την προϋπόθεση της ΚΑΘΑΡΣΗΣ δεν θα αλλάξει τίποτε.
Άμεσοι Στόχοι και Ενέργειες
1.            Οι πυρήνες του Ε.ΠΑ.Μ. πρέπει να ανασυγκροτηθούν και να πολλαπλασιαστούν, όπου είναι δυνατόν, με σκοπό να δημιουργηθεί ένας σκληρός πυρήνας ενεργών μελών που θα είναι συνεπή στις υποχρεώσεις τους και στις εισφορές τους ώστε να γνωρίζουμε σε κάθε γειτονιά πόσοι είναι άμεσα διαθέσιμοι να κινητοποιηθούν. Οι υπόλοιποι θα παραμείνουν στους φίλους του Ε.ΠΑ.Μ. με όλες τις υποχρεώσεις που ορίζει το καταστατικό και θα είναι σε άμεση επικοινωνία με τον πυρήνα και τις συνελεύσεις, στις οποίες μπορούν να μετέχουν.
2.            Οι πυρήνες του Ε.ΠΑ.Μ., μαζί με άλλα κινήματα/πρωτοβουλίες πολιτών, όπου χρειασθεί, να οργανώσουν δίκτυα παρέμβασης στους μαζικούς χώρους, στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας που θα ενημερώνουν για όλα τα σχετικά ζητήματα και θα οργανώνουν την προοπτική της αντίστασης στο ξεπούλημα της χώρας. Η παρουσία μας σε λαϊκές συνελεύσεις, σε πρωτοβουλίες κατοίκων, σε συναντήσεις διακινηματικές, όπως αυτή στο Ίλιον στις 29/8, είναι απαραίτητη για να προχωρήσουν οι μορφές οργάνωσης που θα στηρίξουν μια γενικευμένη εξέγερση.
3.            Η συμμετοχή μας στις κινητοποιήσεις, όταν αποφασίζεται, πρέπει να είναι μαζική και οργανωμένη με στόχο να προχωρήσουμε σύντομα σε πιο αποφασιστικές ενέργειες, όπως καταλήψεις δημόσιων χώρων, αυτοδιαχείριση εργοστασίων ή κλινικών, δοκιμάζοντας στην πράξη την ενότητα. Δεν πρέπει να απουσιάζουμε από κανένα μαζικό κάλεσμα γιατί κάθε γεγονός από εδώ και πέρα μπορεί να λάβει ανυπολόγιστη τροπή, όσο κι αν ο σχεδιασμός των οργανωτών είναι η εκτόνωση των μαζών.
4.            Για να ξαναμπεί μπροστά η παραγωγική δομή της χώρας σε νέες βάσεις χρειάζεται να αλλάξει το καταναλωτικό πρότυπο και γι’ αυτό πρέπει να αρχίσουμε να αναδεικνύουμε τις εναλλακτικές μορφές συνεταιριστικής οργάνωσης, όπως το ΘΑΛΕΙΝ, για παράδειγμα, σε μη κερδοσκοπική βάση. Για να πετύχει αυτό το πείραμα πρέπει να γίνεται με πλήρη διαφάνεια και παράλληλα με την ανάπτυξη των κινηματικών δράσεων γιατί, αν ξεκοπεί από το ίδιο το κίνημα, θα εκφυλιστεί. Να τονώσουμε τους μικρούς ατομικούς παραγωγούς στην επαρχία, να οργανωθούμε για να προστατεύσουμε την μικρή ατομική μας ιδιοκτησία, την γη μας.
5.            Να συνεχίσουμε τις παρεμβάσεις στα θέματα των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ), που ξεκινήσαμε από την Πελοπόννησο, την Θράκη και τις Κυκλάδες, διαφωτίζοντας τον κόσμο για τον κίνδυνο μετατροπής αυτών των περιοχών σε εργασιακά Νταχάου, για την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας μέσω της εκχώρησης του δικαιώματος επιφανείας, την κατάργηση κάθε έννοιας νομοθεσίας και την απάτη της λεγόμενης «επενδυτικής ανάπτυξης» υπό αυτούς τους όρους. Να πάρουμε εμείς την πρωτοβουλία για μια μεγάλη διαδήλωση έξω από την Τράπεζα της Ελλάδος στις 24 Σεπτέμβρη, που θα γίνει το Συνέδριο για τις ΕΟΖ.
6.            Να συνεχιστεί η Επιμόρφωση των μελών μας σε θεωρητικά και πρακτικά ζητήματα (π.χ. εκγύμναση…) και η οργάνωση καλλιτεχνικών και κοινωνικών εκδηλώσεων (ημερίδες, συναυλίες, παραστάσεις, μπαζάρ) για την καλύτερη γνωριμία και σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ μας. Να εντείνουμε τις δράσεις κοινωνικής, ιατρικής και νομικής αλληλεγγύης.
7.            Να μεθοδεύσουμε περιφερειακές κινητοποιήσεις και flash-mobs (όπως αυτή της Ακρόπολης) για ειδικά θέματα που απασχολούν την κοινωνία, σε συνεργασία και με άλλους φορείς που ενδιαφέρονται (π.χ., σημαία, βιβλία, τηλεόραση κ.λπ.). Να βρούμε τρόπους αποδυνάμωσης της τηλεοπτικής προπαγάνδας και χρήσης των συχνοτήτων για την καλύτερη αφύπνιση του λαού.
8.            Να επαγρυπνούμε για να αποτρέψουμε την δρομολόγηση αυταρχικών εξελίξεων αντιμετωπίζοντας τα κατά τόπους διχαστικά φαινόμενα με ψυχραιμία και ενωτική διάθεση. Να εξετάσουμε από τώρα την έγκαιρη μεθόδευση συστημάτων και τακτικών ασφαλείας για κάθε ενδεχόμενο.
9.            Να κάνουμε τα γραφεία μας στις επί μέρους περιοχές κέντρα γενικότερων δραστηριοτήτων (συζητήσεις, εκθέσεις, προβολές) και συνεργασιών με άλλους τοπικούς φορείς ώστε να μετατραπούν σε ζωντανές εστίες αντίστασης και όχι να διεκπεραιώνουν μόνο γραφειοκρατικές διαδικασίες.
10.          Να σκεφτούμε και να πρωτοστατήσουμε σε νέες απόπειρες οργάνωσης που θα απευθύνονται σε πιο ριζοσπαστικά και νέα σε ηλικία τμήματα του πληθυσμού, ζυμώνοντας έτσι καλύτερα τις προϋποθέσεις μιας αληθινής ανατροπής και αντίστασης στην πορεία αποσύνθεσης της κοινωνίας. Ο ρόλος του ίντερνετ, τουwebtv και του webradio είναι εδώ καθοριστικός. Επειδή οι εξελίξεις, εσωτερικές και διεθνείς, θα είναι, όπως όλα προοιωνίζουν, δραματικές και απρόβλεπτες στο άμεσο μέλλον, καλό θα είναι να αναλάβει η επιτροπή επικοινωνίας την εγκατάσταση συστήματος μαζικής αποστολής SMS ώστε να κινητοποιούνται ακαριαία τα μέλη και οι φίλοι μας όποτε δοθεί αφορμή.
Όλες μας οι δράσεις και παρεμβάσεις πρέπει να συντείνουν στο ξεμοντάρισμα του καθεστώτος πολιτικού πρωτογονισμού που επιβάλλουν τα δωσιλογικά ΜΜΕ και το κυρίαρχο λάϊφ-στάϊλ και στην δημιουργία μιας νέας αυτογνωσίας του Έλληνα που σταδιακά θα οδηγήσει σε μια πολιτιστική ανάταση.
Επανάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας
Το ζητούμενο της συγκρότησης ενός παλλαϊκού μετώπου, όπως το θέσαμε εξ αρχής, είναι και ο μόνος δρόμος για την επανάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας και το γεγονός ότι δεν εκφράστηκε αυτό στις εκλογές είχε σαν αποτέλεσμα την ενίσχυση άλλων νεοπαγών φορέων, όπως οι Ελεύθεροι Έλληνες, που εισέπραξαν πολλές πατριωτικές ψήφους.
Η υπεράσπιση, ουσιαστικά επανάκτηση, της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας πρέπει να μπει επιτακτικά καθώς η παραμονή μας στο δυτικό μπλοκ δυνάμεων υπό αυτούς τους όρους θα οδηγήσει στην οριστική κατάλυση του ίδιου του νεοελληνικού κράτους και την μετατροπή του σε περιφερειακά landen και ζώνες ασιατικού τύπου οικονομικής εκμετάλλευσης.
Οι άσπονδοι φίλοι μας σε Ουάσιγκτων και Βερολίνο φαίνεται ότι συγκλίνουν στην γνωστή ιστορική άποψη για τα σκουπιδοκρατίδια (klein staatgesumper) όσον αφορά το μέλλον της Ελλάδας.
Ο διεθνής ορίζοντας είναι ιδιαίτερα ζοφερός και όταν η αμερικανική υπερδύναμη, που μετά από μια δεκαετία πολέμων δεν έχει καταφέρει να νικήσει τους Ταλιμπάν και υφίσταται τεράστια οικονομική αιμορραγία στο Ιράκ, ετοιμάζεται να τα βάλει με το Ιράν και, κατ’ επέκτασιν, με Ρωσσία-Κίνα, καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν επικίνδυνα από την λογική…
Από την άλλη μεριά, Γερμανοί και Νεο-οθωμανοί της Άγκυρας απεργάζονται το ιστορικό μας τέλος και την λιβανοποίηση της χώρας.
Όμως, δεν μπορούμε να μένουμε άπραγοι, βυθισμένοι στην εθνική μας κατάθλιψη, και να μην λέμε τα πράγματα με τα’ όνομά τους, όσον αφορά την απειλή από την Δύση, επειδή φοβόμαστε… το κακό από την Ανατολή.
Όπως το «ταξικό καθήκον» δεν μπορεί να γίνεται άλλοθι προδοσίας των λαϊκών αγωνιών, έτσι και το πατριωτικό δεν μπορούν να το επικαλούνται κάποιοι για να συμβιβαστούμε με την Ε.Ε. και την ΕΚΤ, που είναι οι βασικοί μοχλοί της εθνικής μας αποδόμησης και της κοινωνικής καταστροφής που αντιμετωπίζουμε.
Η ταξική, η λαϊκή και η πατριωτική αποτελούν συνιστώσες αναπόσπαστα δεμένες όταν πρόκειται για την ίδια την επιβίωση του λαού και τα πραγματικά εθνικά του συμφέροντα.
Απέναντι, λοιπόν, στους επονείδιστους όρους του ΔΝΤ και τις απάνθρωπες απαιτήσεις των τοκογλύφων, αντιτάσσουμε ότι, πέρα από την ευρωζώνη και τους τραπεζίτες του 4ου Ράϊχ, υπάρχουν κι άλλες πηγές όπου μπορούμε να αναζητήσουμε βοήθεια χωρίς να οδηγήσουμε την χώρα στην ολική εξαφάνιση.
Η όξυνση και περιπλοκή των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή με τους δύο στρατηγικούς εταίρους των ΗΠΑ, Τουρκία και Ισραήλ, σε τροχιά συγκρουόμενων συμφερόντων, η επιμονή του Άσσαντ στην Συρία και της θρησκευτικής ηγεσίας του Ιράν να αντιστέκονται σθεναρά στον σχεδιασμό των Αμερικανών, η επανεμφάνιση της Ρωσσίας στην Μεσόγειο, η μερική εμπλοκή στις σχέσεις Ουάσιγκτων-Τελ Αβίβ σχετικά με την επιχείρηση στο Ιράν, δημιουργούν συνεχώς νέα δεδομένα που μπορούν να μεγαλώσουν αλλά και να εξισορροπήσουν τις απειλές κατά της Ελλάδας.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα της διεθνούς αναταραχής και ρευστότητας, μπαίνει επιτακτικά  το ζήτημα των νέων συμμαχιών και μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής απέναντι στην λογική της υποτέλειας και της μονομερούς εξάρτησης της χώρας.
Γιατί μόνο με την ανατροπή αυτής της λογικής θα ξαναβρούμε την θαμμένη βαθειά μέσα μας αυτοπεποίθηση και ανυπόταχτη ταυτότητα για να αντιμετωπίσουμε τις κάθε είδους απειλές. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να επαναφέρουμε σε κανονική τροχιά την ελληνική κοινωνία που βρίσκεται σε κατακόρυφη πτώση και κινδυνεύει να γίνει συντρίμμια μέσα στον εσωτερικευμένο πόνο της. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα ξαναβρούμε «τα φτερά τα πρωτινά μας, τα μεγάλα», όπως έλεγε ο ποιητής.

Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης
Π.Γ., 11/9/2012

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου