Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Δ. Καζάκης: Σε επίσημη τροχιά θανάτου η Ελλάδα και ο λαός της


Κι όμως είχαμε μια ακόμη επιτυχία. Αυτό μας διαβεβαίωσε ο υπουργός οικονομικών κ. Στουρνάρας με το γνωστό χαμόγελό του, που σε κανονικές συνθήκες θα απασχολούσε μόνο τους ειδικούς. Είχαμε μια ακόμη επιτυχία. Η Ευρωομάδα (Eurogroup) μας έκανε πατ-πατ-πατ στο κεφάλι όπως κάνουν όλα τα καλά αφεντικά με τα σκυλάκια λουλού όταν νιώθουν ικανοποίηση από την πίστη και αφοσίωση του κατοικίδιου. Όμως, την δόση δεν έχει ξεκαθαριστεί πότε θα την δώσουν. Κοκό λοιπόν όχι ακόμη. Κι όσο αργεί, τόσο καθυστερεί η απογείωση που μας έταξε, μέσα σε μια παράκρουση ανειλικρίνειας, ο κ. Σαμαράς.
ΤΟ ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ
Στο Ανακοινωθέν που εξέδωσε το Eurogroup αναφέρει ότι «χαιρετίζει τη σημαντική πρόοδο που έχει σημειωθεί προς την πλήρη συμφωνία ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τρόικα για το επικαιροποιημένο πρόγραμμα προϋποθέσεων, συμπεριλαμβανομένου κι ενός ευρέως φάσματος ισχυρών και αναγκαίων μέτρων στους τομείς της δημοσιονομικής εξυγίανσης, των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, τις ιδιωτικοποιήσεις, τους αυτόματους μηχανισμούς διόρθωσης και την σταθεροποίηση του χρηματοπιστωτικού τομέα.»
Φυσικά δεν παραλείπει να αναγνωρίσει «τις σημαντικές προσπάθειες που έχουν ήδη καταβληθεί από τους Έλληνες πολίτες και είναι πεπεισμένη ότι η συνέχιση της δημοσιονομικής και οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις θα επιτρέψουν - μετά από έναν ακόμη δύσκολο έτος - στην οικονομία να επιστρέψει σε μια διατηρήσιμη αναπτυξιακή πορεία, με αύξηση της απασχόλησης, η οποία είναι η καλύτερη εγγύηση για την Ελλάδα για ένα μέλλον με ευημερία.» Είναι το πατ-πατ-πατ στο κεφάλι του κατοικίδιου, που είπαμε, η οποία όπως πάντα συνοδεύεται από μια αόριστη υπόσχεση για ανταπόδοση.
Το κλειδί όμως αναφέρεται στην εξής παράγραφο του Ανακοινωθέντος: «Η Ευρωομάδα σημειώνει με ικανοποίηση ότι η Ελλάδα έχει αναπτύξει και δεσμεύεται να εφαρμόσει νέα μέσα πριν από την επόμενη εκταμίευση, για την ενίσχυση της διακυβέρνησης του προγράμματος που θα του επιτρέψει να παραμείνει σε τροχιά, κυρίως μέσω των μηχανισμών διόρθωσης για τη διασφάλιση της επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων και μια σημαντική ενίσχυση του υπάρχοντος λογαριασμού για την εξυπηρέτηση του χρέους.»
Τι σημαίνει αυτή η δήλωση; Τίποτε περισσότερο από την αποδοχή εκ μέρους της κυβέρνησης των απαιτήσεων για εγκατάσταση μηχανισμών οριζόντιου ελέγχου των προϋπολογισμών τόσο για τις ΔΕΚΟ, τις τοπικές αρχές, αλλά και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ο μηχανισμός αυτός προβλέπεται στο Πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε στις 7 Νοεμβρίου και έχει αναλάβει τις αυτόματες οριζόντιες περικοπές όταν οι προϋπολογισμοί των ΔΕΚΟ, των τοπικών αρχών (περιφέρειες και δήμοι), αλλά και του ευρύτερου δημόσιου τομέα αποκλίνουν από τους αρχικούς δημοσιονομικούς στόχους που θα αναλύονται από εδώ και μπρος σε τριμηνιαίους, εξαμηνιαίους και ετήσιους.
Το ζήτημα, όμως, δεν σταματά εδώ. Στο σημείο αυτό αρχίζει. Κι αυτό γιατί δεν έχει ξεκαθαριστεί ποιοι θα απαρτίζουν αυτούς τους μηχανισμούς. Εδώ θα πρέπει να θυμηθούμε το «non paper» που δόθηκε στην δημοσιότητα από το ΠΑΣΟΚ ώστε να μπορέσει ο Βενιζέλος να παίξει τον ρόλο της απατημένης και ατιμασμένης συζύγου, φωνάζοντας «δεν είμαστε δα και προτεκτοράτο». Θυμάστε τι έγραφε;
Η ΕΝΙΣΧΥΜΕΝΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΠΟ ΕΠΙΤΡΟΠΟΥΣ
Το πρώτο πράγμα που αναφέρει είναι η απαίτηση για «ενισχυμένη διακυβέρνηση και μηχανισμοί ελέγχου: Για να ενισχυθεί η αξιοπιστία πρέπει να υιοθετηθεί μια αυστηρή δημοσιονομική πολιτική (με εκούσιες αυτοδεσμεύσεις). Παρεκκλίσεις από τους στόχους του προγράμματος πρέπει να εξισορροπούνται με εσωτερικές προσαρμογές. Οι ακόλουθες προαπαιτούμενες ενέργειες πρέπει να εισαχθούν με νομοθετική ρύθμιση πριν την εκταμίευση της επόμενης δόσης.»

Για να μπορέσει να γίνει αυτό απαιτούν «αυτόματες περικοπές δαπανών: Η Ελλάδα εγκαθιδρύει έναν απλό κανόνα για τις δημόσιες δαπάνες. Με τη συμφωνία της τρόικας, τα ταμειακά ελλείμματα (παρεκκλίσεις από τον προϋπολογισμό) οδηγούν αυτόματα σε περικοπές δαπανών οι οποίες κατανέμονται εξίσου σε όλα τα προγράμματα δαπανών (ανάλογα με το μερίδιό τους στον προϋπολογισμό).» Με άλλα λόγια, με κάθε παρέκκλιση από τους στόχους που έχει θέσει η τρόικα και το μνημόνιο, θα επιβάλλονται αυτόματα οριζόντιες περικοπές των δαπανών και μάλιστα «εξίσου σε όλα τα προγράμματα δαπανών». Χωρίς ούτε καν να εξεταστούν οι λόγοι της απόκλισης από τους στόχους. Κι αυτό γιατί εκ προοιμίου δεν φταίνε οι στόχοι και οι συνταγές, φταίμε εμείς που δεν μπορούμε να τους πετύχουμε. Άρα στην πυρά!
Όλα αυτά έγιναν νόμος του κράτους με το Πολυνομοσχέδιο της 7ης Νοεμβρίου.

Το Γερμανικό υπουργείο με το «non paper» απαιτούσε την ενίσχυση των μηχανισμών ελέγχου από την task force «σε συνεργασία με τις ελληνικές αρχές, ο προσδιορισμός θέσεων-κλειδιά στην ελληνική κρατική μηχανή για την κατάλληλη εκτέλεση και εποπτεία των προγραμμάτων προσαρμογής, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις χρηματοπιστωτικές ροές (δαπάνες και έσοδα) και διορισμός Ευρωπαίων ή Ελλήνων κρατικών λειτουργών (οι οποίοι θα απολαμβάνουν το ίδιο στάτους με τους ευρωπαίους ειδικούς ώστε να περιοριστεί η εξάρτησή τους από την πολιτική εξουσία) σ' αυτές τις θέσεις-κλειδιά που αφορούν τη συμμόρφωση με το πρόγραμμα της τρόικα, αντικαθιστώντας τους έλληνες υπευθύνους.» Με άλλα λόγια, θα έπρεπε να ενισχυθεί ο ρόλος των διορισμένων επιτρόπων στην Ελλάδα, που εμφανίζονται ως «τεχνικοί σύμβουλοι» καταλαμβάνοντας επισήμως «θέσεις-κλειδιά» στον κρατικό μηχανισμό, όπου θα αντικαταστήσουν τους έλληνες υπευθύνους.
Μέχρι σήμερα ο ρόλος της task force, ήταν άτυπος, τώρα ζητούν να θεσμοθετηθεί επίσημα αναλαμβάνοντας τις «θέσεις-κλειδιά» στον κρατικό μηχανισμό. Κι όλοι αυτοί οι «ειδικοί», θυμηθείτε, έχουν καθεστώς ετεροδικίας στην χώρα μας, δηλαδή δεν υπάγονται στην ελληνική δικαιοσύνη, ούτε λογοδοτούν στην Ελλάδα. Το Πολυνομοσχέδιο προβλέπει την δημιουργία ειδικών οργάνων και διευθύνσεων χωρίς να ξεκαθαρίζει ποιος θα τους κατέχει.
Ο ΚΛΕΙΣΤΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ
Επιπλέον απαίτησαν να επεκταθεί η λειτουργία του «κλειστού λογαριασμού», όπου δεσμεύονται κατ' απαίτηση της τρόικας τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού μέχρι να δοθεί η δόση. «Κλειστός λογαριασμός με εξωτερική διαχείριση: Ο κλειστός λογαριασμός που εγκρίθηκε από το Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου ενισχύεται ώστε να εξασφαλίσει πως οι πόροι του προγράμματος θα χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση του χρέους, και θα εξασφαλιστεί με την εγκαθίδρυση μιας διεθνούς διαχείρισης (για παράδειγμα από την ΕΚΤ). Όπως συμφωνήθηκε τον Φεβρουάριο, το χρέος θα εξυπηρετείται κατευθείαν από αυτόν τον λογαριασμό. Το EFSF και το ΔΝΤ εκταμιεύουν μετά από την εκτέλεση των συμφωνηθέντων διαρθρωτικών και δημοσιονομικών μεταρρυθμίσεων κατευθείαν από τον λογαριασμό και η ελληνική συνεισφορά στην εξυπηρέτηση του χρέους που ορίζεται από το Μνημόνιο θα καταβάλλεται επίσης σε αυτόν τον λογαριασμό.»
Το καινούριο που απαιτούσαν είναι, αφενός, να μετατεθεί ο «κλειστός λογαριασμός» από την Τράπεζα της Ελλάδος που βρίσκεται σήμερα υπό τον έλεγχο κλιμακίου του ΔΝΤ, στον απόλυτο έλεγχο της ΕΚΤ. Αφετέρου, εξαρτούν την εκταμίευση μέσω του «κλειστού λογαριασμού» από το αν και κατά πόσο έχουν εφαρμοστεί οι δεσμεύσεις σε σχέσεις με τις διαρθρωτικές αλλαγές (βλέπε ιδιωτικοποιήσεις και γενικό ξεπούλημα), αλλά και τις πολιτικές του μνημονίου. Μέχρι να καταβληθεί η δόση και να εκταμιευθεί το ελληνικό δημόσιο υποχρεούται να δεσμεύσει στον «κλειστό λογαριασμό» τα κρατικά του έσοδα. Για την δόση δηλαδή των 31,5 δις ευρώ, η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να δεσμεύσει στον «κλειστό λογαριασμό» που διαχειρίζονται αποκλειστικά οι επίτροποι της τρόικας, σχεδόν το 63% των συνολικών τακτικών εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού σε ετήσια βάση. Τα έσοδα αυτά θα αποδεσμευτούν με την εκταμίευση της δόσης. Πότε θα γίνει αυτή; Μάλλον τέλη Νοεμβρίου ή αρχές Δεκεμβρίου στην καλύτερη περίπτωση. Πώς θα τα πληρώσει μισθούς, συντάξεις, τακτικές δαπάνες μέχρι τότε το ελληνικό δημόσιο, αφού τα έσοδά του θα είναι δεσμευμένα; Αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα.
Προφανώς, η τρόικα και τα αφεντικά της πήραν κι αυτό που ζητούσαν γι' αυτό και στο Ανακοινωθέν του Eurogroup σημειώνουν με νόημα ότι υπήρξε «σημαντική ενίσχυση του υπάρχοντος λογαριασμού για την εξυπηρέτηση του χρέους.»
Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Το Πολυνομοσχέδιο όμως δεν περιορίστηκε μόνο στην θεσμοθέτηση ενός μηχανισμού ελέγχου και αυτόματων περικοπών που η κυβέρνηση, κατ' εντολή της τρόικας και των δανειστών, είναι έτοιμη να τον παραδώσει σε «ειδικούς συμβούλους». Επέβαλε επίσης και τα εξής βασικά:
1.«Τα επιδόµατα εορτών Χριστουγέννων, Πάσχα και αδείας, που προβλέπονται από οποιαδήποτε γενική ή ειδική διάταξη, ή ρήτρα ή όρο συλλογικής σύµβασης εργασίας, διαιτητική απόφαση ή µε ατοµική σύµβαση εργασίας ή συµφωνία, για λειτουργούς, υπαλλήλους και µισθωτούς του Δηµοσίου, Ν.Π.Δ.Δ., Ν.Π.Ι.Δ., και Ο.Τ.Α., καθώς και για τα µόνιµα στελέχη των Ενόπλων Δυνάµεων και αντίστοιχους της Ελληνικής Αστυνοµίας, του Πυροσβεστικού και Λιµενικού Σώµατος, καταργούνται από 1.1.2013.» Θυμάστε φαντάζομαι προεκλογικά τον κ. Σαμαρά και τον κ. Βενιζέλο να αγωνίζονται και να θέτουν κόκκινες γραμμές γι' αυτά. Τέρμα όλα.
2. «Από την έναρξη ισχύος του παρόντος νόµου, σε περίπτωση που έχουν καταπέσει ή καταπίπτουν εγγυήσεις που παρασχέθηκαν σε πιστωτικά ιδρύµατα, σύµφωνα µε τις διατάξεις των νόµων 3066/2002 (Α΄ 252) και 3912/2011 (Α΄ 17), η ανώνυµη εταιρεία µε την επωνυµία «ΕΘΝΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ Α.Ε.» και τον ειδικό τίτλο «Ε.Τ.Ε.ΑΝ. Α.Ε.» εξοφλεί στο εξής τις σχετικές υποχρεώσεις της προς τα πιστωτικά ιδρύµατα, µε την καταβολή µετρητών, τα οποία της αποδίδονται από το Ελληνικό Δηµόσιο σε αντικατάσταση οµολόγων της παρ. 3 του άρθρου 22 του ν. 3775/2009 (Α΄ 122) που διακρατεί η εταιρεία.» Αυτό σημαίνει ότι οι μικρομεσαίοι που δανείστηκαν με την επιδότηση επιτοκίου μέσα από το ΤΕΜΠΕ θα πάψουν να χρωστάνε στις τράπεζες και η οφειλή τους θα μεταφερθεί στο Δημόσιο. Το τραπεζικό δάνειο μετατρέπεται σε δημόσια οφειλή. Οι τράπεζες πληρώνονται και φεύγουν από την μέση και μένει ο μικρομεσαίος να χρωστά στο δημόσιο και ο θεός βοηθός.
3. «Από την έναρξη της ισχύος του παρόντος νόµου καταργούνται οι θέσεις στις υπηρεσίες ή στους φορείς που εµπίπτουν στο πεδίο εφαρµογής της υποπαραγράφου Ζ.1.1., οι οποίες απαριθµούνται στη συνέχεια κατά κατηγορία, κλάδο και ειδικότητα: Οι θέσεις της κατηγορίας ΔΕ των ειδικοτήτων Διοικητικού, Διοικητικού-Λογιστικού, Διοικητικού-Οικονοµικού και Διοικητικών Γραµµατέων των υπαλλήλων µε σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, οι οποίοι δεν έχουν προσληφθεί µε διαγωνισµό ή µε διαδικασία επιλογής σύµφωνα µε προκαθορισµένα και αντικειµενικά κριτήρια υπό τον έλεγχο ανεξάρτητης αρχής ή µε ειδικές διαδικασίες επιλογής που περιβάλλονται µε αυξηµένες εγγυήσεις διαφάνειας και αξιοκρατίας και εφόσον ο αριθµός των υπαλλήλων αυτών: αα) είναι ίσος ή µεγαλύτερος των δέκα (10) ανά υπηρεσία ή φορέα και ββ) ανέρχεται σε ποσοστό µικρότερο του 25% του συνολικού αριθµού των υπαλλήλων των ως άνω κλάδων και ειδικοτήτων ή το 10% του συνόλου του τακτικού προσωπικού που υπηρετούν στην οικεία υπηρεσία ή φορέα. Στο συνολικό αριθµό των υπαλλήλων της υπηρεσίας ή του φορέα που λαµβάνεται ως µέγεθος αναφοράς υπολογίζονται οι µόνιµοι πολιτικοί υπάλληλοι και οι υπάλληλοι µε σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, ανεξαρτήτως εκπαιδευτικής βαθµίδας. Από την εφαρµογή της διάταξης αυτής εξαιρούνται οι φορείς κοινωνικής ασφάλισης και φροντίδας, ο Οργανισµός Απασχόλησης Εργατικού Δυναµικού, τα νοσοκοµεία και η Γενική Γραµµατεία Πολιτισµού του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευµάτων, Πολιτισµού και Αθλητισµού. Οι υπάλληλοι των οποίων οι θέσεις καταργούνται τίθενται σε διαθεσιµότητα σύµφωνα µε την υποπαράγραφο Ζ.2 του παρόντος. Εντός πέντε (5) ηµερών από τη δηµοσίευση του παρόντος, οι Διευθύνσεις προσωπικού των υπηρεσιών ή φορέων που καταλαµβάνονται από τις υποπαραγράφους Ζ2 και Ζ3 αποστέλλουν στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθµισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης κατάλογο των ονοµάτων των υπαλλήλων οι οποίοι: α) τίθενται σε διαθεσιµότητα λόγω κατάργησης της θέσης τους, β) τίθενται σε αυτοδίκαιη αργία.» Εδώ δεν μιλάμε μόνο για δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου της δημόσιας διοίκησης και όχι μόνο που οδηγούνται στην απόλυση με την δημοσίευση του νόμου στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης. Μιλάμε για το γκρέμισμα ολόκληρης της δημόσιας διοίκησης με την επιβολή του φόβου της απόλυσης, αλλά και της πιο απόλυτης εξάρτησης από τον πολιτικό προϊστάμενο που καλείται να αποφασίσει ποιοι θα φύγουν και ποιοι θα μείνουν. Ο δημόσιος υπάλληλος, μόνιμος ή ιδιωτικού δικαίου, μετατρέπεται σε όμηρο των κυβερνώντων και της τρόικας.
4. «Από 1.1.2013 καταργούνται οι ακόλουθες διατάξεις νόµων, όπως ισχύουν σήµερα κατά το µέρος που αφορούν σε ειδικές επιδοτήσεις ανεργίας και ειδικές εισοδηµατικές ενισχύσεις ανεργίας, καθώς οι κανονιστικές και οι διοικητικές πράξεις.» Αυτό σημαίνει ότι οι ενισχύσεις και τα επιδόματα ανεργίας για τους εποχικούς εργαζομένους τελειώνουν μια για πάντα από τις αρχές του επόμενου χρόνου.
5. «Από 1.1.2013, όλα τα όρια ηλικίας της παραγράφου 1, καθώς και όλα τα ισχύοντα την 31.12.2012 όρια ηλικίας συνταξιοδότησης των Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης αρµοδιότητας Υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας και της Τράπεζας της Ελλάδος, όπου αυτά προβλέπονται, αυξάνονται κατά δύο (2) έτη.» Με άλλα λόγια από τον καινούργιο χρόνο, όποιος στοιχειοθετούσε δικαίωμα σύνταξης στα 65 έχασε. Θα πρέπει να περιμένει άλλα δυο χρόνια. Ζούμε πολύ κατά τον κ. Ρομπάι και επομένως πρέπει να ανέβει και όριο συνταξιοδότησης.
6. Από 1.1.2013 η μηνιαία σύνταξη, ή το άθροισµα των µηνιαίων συντάξεων άνω των 1.000 ευρώ από οποιαδήποτε πηγή και για οποιαδήποτε αιτία µμειώνονται τουλάχιστον κατά 5% με κλιμάκωση.
7. «Με την παρούσα διάταξη θεσπίζεται νέο σύστηµα καθορισµού νόµιµου κατωτάτου µισθού υπαλλήλων και ηµεροµισθίου εργατοτεχνιτών, το οποίο τίθεται σε ισχύ την 1.4.2013.» Με τον τρόπο αυτό καταργείται στην πράξη η Εθνική Συλλογική Σύμβαση εργασίας, όπως και οι κλαδικές, με το υπουργείο να αποφασίζει αυθαίρετα και με δικά του κριτήρια τον κατώτατο μισθό για όλους τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα.
(α) Για τους υπάλληλους άνω των 25 ετών ο κατώτατος µισθός ορίζεται 586,08 ευρώ και για τους εργατοτεχνίτες άνω των 25 ετών το κατώτατο ηµεροµίσθιο ορίζεται σε 26,18 ευρώ.
(β) Για τους υπάλληλους κάτω των 25 ετών ο κατώτατος µμισθός ορίζεται 510,95 ευρώ και για τους εργατοτεχνίτες κάτω των 25 ετών το κατώτατο ημερομίσθιο ορίζεται σε 22,83 ευρώ.
8. «Εργοδότης που προειδοποιεί εγγράφως τον εργαζόµενο κατά τα ανωτέρω, καταβάλλει στον απολυόµενο το ήµισυ της κατά το επόµενο εδάφιο του παρόντος αποζηµίωσης.» Με άλλα λόγια όχι μόνο απελευθερώνονται οι απολύσεις – ξέρετε για να καταπολεμηθεί η ανεργία, όπως μας λένε και δεν ντρέπονται – αλλά η ανακοίνωση της απόλυσης εγγράφως ισοδυναμεί με μείωση κατά το ήμισυ της αποζημίωσης στον εργαζόμενο.
9. «Για κάθε περίοδο είκοσι τεσσάρων (24) ωρών, η ελάχιστη ανάπαυση δεν μπορεί να είναι κατώτερη από έντεκα (11) συνεχείς ώρες. Η περίοδος των είκοσι τεσσάρων (24) ωρών αρχίζει την 00:01 και λήγει την 24:00 ώρα.» Με τον τρόπο αυτό ανοίγει το παράθυρο διάπλατα για την αύξηση του συνεχούς ημερήσιου εργάσιμου ωραρίου έως και 13 ώρες. Το τι σημαίνει αυτό το ξέρουν ήδη πολύ καλά οι εργαζόμενοι στον τομέα του εμπορίου και κυρίως στα πολυκαταστήματα και τα σούπερ μάρκετ.
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ANSCHLUSS
Όμως, το τι ψήφισαν και που το πάνε δεν σταματά στην ολοκληρωτική διάλυση του εργασιακού, κοινωνικού και οικονομικού ιστού της χώρας. Η βαλίτσα πάει πολύ πιο μακριά. Στο «non paper» που αναφέραμε νωρίτερα υπάρχει η εξής πολύ ενδιαφέρουσα παράγραφος: «Εξωτερική εποπτεία του δημόσιου δανεισμού: Μπορεί να ζητηθεί από έναν εξωτερικό οργανισμό όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εγκρίνει οποιαδήποτε μορφή επιπλέον δανεισμού (παράλληλα με την εποπτεία των περιφερειακών και τοπικών αρχών από ορισμένα ομοσπονδιακά κράτη).» Τι λέει αυτή η παράγραφος; Ότι από εδώ και μπρος ο δημόσιος δανεισμός της χώρας, ακόμη κι αυτός με τα έντοκα γραμμάτια 3μηνα και 6μηνα, τίθεται υπό την εποπτεία και έγκριση της Κομισιόν. Ωστόσο το πιο σημαντικό είναι το επόμενο μέσα στην παρένθεση: «παράλληλα με την εποπτεία των περιφερειακών και τοπικών αρχών από ορισμένα ομοσπονδιακά κράτη».
Τι εννοούν μ' αυτό; Ότι η εποπτεία των περιφερειών και των τοπικών αρχών (όπως π.χ. των Δήμων) περνούν σε «ορισμένα ομοσπονδιακά κράτη». Αν δεν είναι εκχώρηση και προσάρτηση περιφερειών και δήμων της χώρας, τότε τι είναι; Και γιατί σε «ομοσπονδιακά κράτη» και όχι απλά σε «κράτη»; Αφενός, γιατί έτσι φωτογραφίζεται η Γερμανία, που είναι ομοσπονδιακό κράτος και, αφετέρου, διότι λόγω της ομοσπονδιακής δομής μπορεί η εκχώρηση ή η προσάρτηση της περιφέρειας ή του δήμου της Ελλάδας μπορεί να γίνει με όρους χαλαρής ομοσπονδιακής σχέσης. Έτσι Βαυαρία, π.χ., μπορεί να «εποπτεύει», δηλαδή να προσαρτήσει, την Πελοπόννησο ή την Θράκη. Πώς; Μα στα πλαίσια της «διεδαφικής συνεργασίας», που προβλέπει ήδη ο Καλλικράτης, ο οποίος δημιουργήθηκε εξαρχής για να μπορούν να εκχωρηθούν σε ξένα συμφέροντα οι ημιαυτόνομες περιφέρειες και οι δήμοι της χώρας.
Μην απορείτε. Η ΕΕ και η ευρωζώνη είναι η «Ευρώπη των περιφερειών», όπως αυτοαποκαλείται, η προσάρτηση μιας περιφέρειας από μια άλλη, θεωρείται ως «συνεργασία» και όχι ως κρατικό προτεκτοράτο. Τι σημασία έχει αν τα ομόσπονδα κρατίδια της Γερμανίας, θα προσαρτήσουν τις ελληνικές περιφέρειες και δήμους. Δεν πρόκειται για αποικιοκρατία, αλλά για την ανάδειξη της «Ομόσπονδης Ενωμένης Ευρώπης», όπως ανακοίνωσε ο κ. Μπαρόζο στις 12/9 φέτος στην ομιλία του για την Κατάσταση της Ένωσης στο ευρωκοινοβούλιο.
Αν ακόμη υπάρχει έστω κι ένας αφελής έλληνας πολίτης που επιμένει να ρωτά γιατί τα κάνουν όλα αυτά ενώ ξέρουν – δεν μπορεί να μην ξέρουν! – ότι χειροτερεύουν την κατάσταση, τότε για μια ακόμη φορά θα του εξηγήσουμε το προφανές. Αυτό που βιώνουμε ως χώρας και λαός δεν είναι μια αντιλαϊκή πολιτική που γίνεται χειρότερη, αλλά η ρευστοποίηση ολόκληρης της χώρας. Η κατάσταση της χώρας και του λαού οδηγείται στα άκρα για να συντελεστεί αναίμακτα και με μπαμπεσιά η αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της χώρας. Να εθιστεί ο λαός να είναι αυτός και οι γενιές που έρχονται δουλοπάροικος των δανειστών και κυρίως των Γερμανών. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην χώρα μας είναι μια επιχείρηση Anschluss, όπως αυτή που έγινε από την ναζιστική Γερμανία στην Αυστρία το 1938 και όπως έγινε από την ρεβανσιστική Δυτική Γερμανία στην πάλαι ποτέ Γερμανική Λαϊκή Δημοκρατία το 1989. Οι περιφέρειες και οι δήμοι της Ελλάδας, θα προσαρτηθούν στα αντίστοιχα κρατίδια και δήμους της Γερμανίας προκειμένου να λεηλατηθούν και να εξασφαλίσει η Γερμανική άρχουσα τάξη την δική της διέξοδο από την κρίση, αλλά και την παγκόσμια θέση της.
Με την ψήφιση του τελευταίου πολυνομοσχεδίου, αλλά και του Κρατικού Προϋπολογισμού για το έτος 2013, το ελληνικό κράτος τέθηκε σε τροχιά επίσημης διάλυσης, ενώ η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας μετατράπηκε και πλήρη κατάλυσή της. Για να προλάβουμε τον κάθε αμόρφωτο μικροαστούλη λεβαντινοραγιά που ίσως νομίζει πώς έτσι θα γίνουμε Ευρωπαίοι και πιθανόν ισότιμοι των Γερμανών, το καλύτερο θα ήταν να ρωτήσει πρώτα το τι απέγιναν τα 8 και πλέον εκατομμύρια των ανατολικογερμανών, πρώην πολιτών της Γερμανικής Λαϊκής Δημοκρατίας που υπέστησαν τοAnschluss του 1989. Όσοι από αυτούς είναι τυχεροί να έχουν δουλειά στην συντριπτική τους πλειοψηφία αμείβονται κάτω από 400 ευρώ (7,4 εκατομμύρια αναφέρουν οι Γερμανικές στατιστικές για το 2010) και το Γερμανικό κράτος τους συμπεριφέρεται χειρότερα απ' ότι οι χιτλερικοί στους εβραίους κατά τον μεσοπόλεμο. Για κούληδες ψάχνει η Μέρκελ και οι ομοϊδεάτες της «ευρωπαιστές», όχι για ισότιμους πολίτες με δικαιώματα.
Για να καταλάβουμε τι σημαίνουν όλα αυτά θα θυμίσουμε ότι σε πρόσφατη ανακοίνωσή της η Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. δημοσιοποίησε ορισμένα ονόματα αιρετών που βρίσκονται σε επικοινωνία με τον Γερμανό Υφυπουργό Εργασίας, απεσταλμένο της Καγκελαρίας στην Ελλάδα, κ. Χανς-Γιοαχιμ Φούχτελ ή συμμετέχουν στην Ελληνογερμανική Συμμαχία των Δημάρχων. Τους αποκάλυψε άλλωστε ο κ. Φούχτελ, όπως και το αντικείμενο των συνομιλιών τους. Δεν είναι άλλο από το ξεπούλημα των βασικών αρμοδιοτήτων των Δήμων, όπως η διαχείριση των απορριμμάτων, σε ιδιώτες εγχώριους και μη. Ο κ. Φούχτελ και η Γερμανίδα Καγκελάριος κ. Άγκελα Μέρκελ επιβεβαίωσαν την Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. ως προς τη σπουδή της κυβέρνησης και των αιρετών να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών των Δήμων.
Προς τι όλο αυτό το ενδιαφέρον; Μήπως για να έρθουν οι οργανωμένοι και έμπειροι Γερμανοί να μας φτιάξουν τους δήμους; Το ακούμε αυτό από ορισμένους. Η αλήθεια είναι άλλη. Οι Γερμανικοί δήμοι είναι καταχρεωμένοι σε βαθμό κακουργήματος. Με άλλα λόγια οι Γερμανικοί δήμοι και τα κρατίδια είναι στο χείλος της χρεοκοπίας. Είναι λοιπόν αναγκασμένα να χρηματοδοτηθούν είτε από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση που θα σημάνει εκτίναξη του δημόσιου χρέους και ελλείμματος με αποτέλεσμα να υποβαθμίσουν την πιστοληπτική ικανότητα της Γερμανίας οι οίκοι αξιολόγησης και να εκτιναχθούν τα επιτόκια δανεισμού που σήμερα είναι γύρω 1% και δεν δημιουργούν πρόβλημα δανεισμού στην χώρα. Έτσι η Γερμανία θα γευτεί κι αυτή τον φαύλο κύκλο της χρεοκοπίας όπως και οι χώρες του Νότου.
Σε επιβεβαίωση αυτών των προθέσεων την Παρασκευή (9/11) έγινε στην Κολωνία ολόκληρη γιορτή για την συναδέλφωση (Anschluss) της Κολωνίας με την Θεσσαλονίκη παρουσία του κ. Φούχτελ, του κ. Μπουτάρη και του κ. Τάσου Τέλλογλου. Ο τελευταίος λίγο πριν είχε δώσει το στίγμα της όλης εκδήλωσης γράφοντας: «Όσοι πρωταγωνιστούν στις πράξεις αυτές [διαμαρτυρίας] φαίνεται ότι επιθυμούν να χρωστούν παντού και να μην πωλούν τίποτα. Όταν χρωστάς, πουλάς, και όταν έχεις ανάγκη κάθε ευρώ για να ξεχρεώσεις, πουλάς όσο-όσο. Έτσι ήταν και έτσι θα παραμείνει.» (Protagon, 3/11)
Καταλάβαμε τώρα τι γίνεται και τι διακυβεύεται γι' αυτή την χώρα; Καταλάβαμε γιατί πρέπει να μιλάμε με όρους εθνέγερσης; Ελπίζω να το καταλάβει ο λαός μας πριν χρειαστεί να διώξουμε τους σύγχρονους ναζί και τους συνεργάτες τους με το αίμα μας, όπως το κάναμε με την παλιά ναζιστική κατοχή.
Το άρθρο γράφτηκε στις 13/11/2012 για το περιοδικό Crash, αλλά δεν δημοσιεύτηκε.

Λ. Αποσκίτης: Εισήγηση για την στρατηγική του Ε.ΠΑ.Μ.


Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ:
Η ανάγκη επανάκτησης της Εθνικής Ανεξαρτησίας και οργάνωσης των Κοινωνικών Αντιστάσεων
[Εισήγηση για την στρατηγική του Ε.ΠΑ.Μ., που έχει κατατεθεί στην Π.Γ. από τις 11-9-2012]
Η πατρίδα μας και ο λαός μας βρίσκονται σήμερα σε πολύ δύσκολες ώρες, τις χειρότερες ίσως στη νεότερη ιστορία μας μετά την Μικρασιατική τραγωδία και τον εμφύλιο σπαραγμό.
Με τη νέα τροϊκανή συγκυβέρνηση, καθαρά νεοφιλελεύθερης αντίληψης, αντιμετωπίζουμε μια πολύ πιο οξυμένη και δραματική επιδείνωση της κατοχικής κατάστασης και της κοινωνικής βαρβαρότητας σε κάθε πεδίο.
Παράνομες και άδικες υποθήκες εγγράφονται πάνω στις ζωές μας, στη γη μας, στις περιουσίες μας, στο ίδιο το μέλλον μας, καθημερινά. Ο περήφανος λαός μας φαίνεται ακόμα ανήμπορος να αποκρούσει την επίθεση που δέχεται, προδομένος από όλες τις παραδοσιακές ηγεσίες του, πολιτικές, συνδικαλιστικές, πνευματικές, αλλά και από την αδυναμία οργάνωσης της συλλογικής έκφρασης των συναισθημάτων οργής και αδικίας που τον πνίγουν.
Οι εκλογές και η βουβή μετεκλογική ατμόσφαιρα που επικράτησε δείχνουν ότι το κίνημα αντίστασης, που συγκροτήθηκε στην αντιμνημονιακή βάση, τείνει να ολοκληρώσει τον κύκλο της διαμαρτυρίας και της αυθόρμητης ή διαδικτυακής οργάνωσης.
Η επόμενη φάση, όπως έδειξαν και οι εντυπωσιακές κινητοποιήσεις στην Θεσσαλονίκη 8-9/9, προπομπός όσων έρχονται, θα είναι συγκρουσιακά αναβαθμισμένη και θα ξεπεράσει τα κομμάτια εκείνα του κινήματος που δεν θα μπορούν να ενταχθούν σε τέτοιες καταστάσεις. Με δεδομένη και την διεθνή ένταση, ιδιαίτερα στον μεσανατολικό περίγυρο με τον οποίο βρισκόμαστε σε άμεση αλληλεπίδραση, η Ελλάδα, πέραν της ουσιαστικής γενοκτονίας που τελείται με τα Μνημόνια, είναι ενδεχόμενο να βρεθεί μπροστά και σε νέα εθνική περιπέτεια.
Κεντρικά χαρακτηριστικά της μετεκλογικής πολιτικής πραγματικότητας, που διαμορφώνεται μέχρι να καταρρεύσει το νεοκατοχικό καθεστώς ή να αποβάλλει κάθε δημοκρατικό πρόσχημα για να παραμείνει στην εξουσία, είναι:
α) η προδιαγεγραμμένη αποτυχία των μέχρι τώρα μέτρων καθώς και αυτών που πρόκειται να ληφθούν και η επερχόμενη χρεωκοπία,
β) η σκλήρυνση της επίθεσης στην ζωή όλων μας και η εξώθηση στα όρια της επιβίωσης ιδιαίτερα όσων ανήκουν στα λαϊκά και μεσαία στρώματα, εργαζομένων, συνταξιούχων και αυτοαπασχολούμενων,
γ) η προσπάθεια να δημιουργηθούν νέα αναχώματα με «αντιμνημονιακό» μανδύα από το κατεστημένο της ευρωκρατίας για να αντισταθμισθεί το ρεύμα της απονομιμοποίησης του μνημονιακού-κατοχικού πολιτικού συστήματος που καταγράφηκε εκλογικά, ιδίως στην πρώτη αναμέτρηση,
δ) η ολοκλήρωση του ξεπουλήματος των πλουτοπαραγωγικών πηγών, της δημόσιας ραχοκοκκαλιάς και των φυσικών θησαυρών της χώρας στους διεθνείς τοκογλύφους και τα πολυεθνικά συμφέροντα,
ε) η δρομολόγηση εξελίξεων ανασύνταξης του διχαστικού διπόλου δεξιάς-αριστεράς μετά την ηγεμόνευση του αντιμνημονιακού χώρου από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και την ψήφιση νέων δεξιόστροφων και εθνικιστικών σχηματισμών.
Η βασική αποτυχία της προηγούμενης διετούς περιόδου (5/5/2010-17/6/2012) του λαϊκού κινήματος ήταν η αδυναμία συγκρότησης ενός παλλαϊκού μετώπου των δημοκρατικών-πατριωτικών, απελευθερωτικών δυνάμεων που βρέθηκαν εξ αρχής ενάντια στην τρόϊκα, τα μνημόνια και τους ντόπιους δωσίλογους, όπως το έθεσε με τα προτάγματά του το Ε.ΠΑ.Μ. Ο αναγκαίος διάλογος των παραπάνω δυνάμεων πρέπει να συνεχιστεί με στόχο πλέον όχι μια «αντιμνημονιακή» συμφωνία εκλογικού τύπου, αλλά την ριζοσπαστικοποίηση του φρονήματος του λαού ως προς την καταστροφική φύση της ευρωζώνης και του ευρωπαϊκού 4ου Ράϊχ. Ο στόχος παραμένει: Η συγκρότηση ενός αποφασιστικού ανατρεπτικού μετώπου, ενός νέου ΕΑΜ, πέρα και έξω από τους επίσημους κοινοβουλευτικούς μηχανισμούς και τους ξεπουλημένους γραφειοκράτες, ενάντια και απέναντι στις βρώμικες επιδιώξεις των δανειστών-επιτηρητών και της εγχώριας ολιγαρχίας.
Χαρτογράφηση της πολιτικής κατάστασης
Ένα χρόνο μετά το Σύνταγμα και την λαϊκή κατακραυγή κατά του πολιτικού κατεστημένου, έχουμε ένα σχεδόν 50% του εκλογικού σώματος να στηρίζει την τροϊκανή συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Αυτό είναι ένα διφορούμενο αποτέλεσμα αφού, αφ’ ενός κατέρρευσε ο δικομματισμός και τα υψηλά ποσοστά του άνω του 80% αφ’ ετέρου ένα μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων παραμένει εγκλωβισμένο στις εκβιαστικές λογικές της «ευρωπαϊκής προοπτικής» του αδίστακτου κατεστημένου.
Αν συνυπολογίσουμε επίσης τις ευρω-συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και τις «διεθνιστικές» παραφυάδες της αριστεράς, βλέπουμε ότι ακόμα μια πλειοψηφική τάση της κοινωνίας αποστασιοποιείται, είτε ιδεολογικά είτε φοβικά, από το πρόταγμα της απεξάρτησης από τους οικονομικούς και ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς της Ε.Ε., της ΕΚΤ και του ΔΝΤ και την εθνική ανασυγκρότηση της οικονομίας που μπορεί να δώσει και το έναυσμα μιας συλλογικής αντίστασης των λαών της Ευρώπης.
Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ρόλο αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι μια θετική εξέλιξη γιατί δίνει μια ανάσα στις λαϊκές προσδοκίες, οφείλεται, όμως, εν πολλοίς στην καιροσκοπική εκμετάλλευση των «κεντρώων» δυνάμεων που άφησαν το ΠΑΣΟΚ και στον προσεταιρισμό της νεφελώδους αντίληψης περί «αμεσοδημοκρατίας» που πρωταγωνίστησε στις πλατείες.
Το ΚΚΕ τιμωρήθηκε από τους ψηφοφόρους και οδηγείται στην απαξία, πληρώνοντας την απομάκρυνσή του από τις εθνικοαπελευθερωτικές ΕΑΜικές παραδόσεις, όπως και την απομάκρυνσή του από τα μέτωπα των λαϊκών αγώνων… με τις γραφικές «περαντζάδες» των μελών του από τους δρόμους της Αθήνας. Η αδυναμία της ηγεσίας του να αντιληφθεί την ανάγκη μιας λαϊκομετωπικής πολιτικής και της δημιουργίας μιας λαϊκής, ανατρεπτικής αριστεράς, πέρα από γενικόλογες «αντικαπιταλιστικές» κορώνες, μπορεί να το οδηγήσει μέχρι και στην κοινοβουλευτική εξαφάνισή του.
Αυτό άλλωστε εντάσσεται και στη νέα στρατηγική του συστήματος γιατί το ΚΚΕ είναι ένα ιστορικό κόμμα που, παρά την σημερινή απογοητευτική εικόνα του, εκφράζει ακόμα στην συνείδηση ενός μεγάλου μέρους του λαού τις αξίες των εθνικών και λαϊκών αντιστάσεων.
Οι υπόλοιπες συνιστώσες της ριζοσπαστικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς κινδυνεύουν να αφομοιωθούν από τον μετασχηματισμένο ΣΥΡΙΖΑ, εκτός και αν αντιληφθούν έγκαιρα την ανάγκη μιας μετωπικής και πειστικής πολιτικής με ξεκάθαρες θέσεις για την έξοδο από τους μηχανισμούς της εξάρτησης στην Ελλάδα.
Με το μόρφωμα της ΔΗΜΑΡ έχουμε για πρώτη φορά αριστερογενείς δυνάμεις να παρουσιάζονται ως καθεστωτικοί στυλοβάτες, ενώ το φαινόμενο των Ανεξάρτητων Ελλήνων δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει σε ποιο βαθμό αποτελεί ένα ακόμα ανάχωμα στον αντιμνημονιακό χώρο και σε ποιο βαθμό μπορούμε να το εμπιστευθούμε γιατί ενσωματώνει πραγματικά κινήματα των πλατειών. Με τα τελευταία, πάντως, υπάρχει έδαφος κοινών δράσεων.
Ο ρόλος της αριστεράς παραμένει αναντικατάστατος στην δυναμική του μετώπου μέσα στην κοινωνία, πέρα από διαχωριστικές γραμμές, εφ’ όσον όμως αυτή η αριστερά είναι σε θέση να καταλαβαίνει τις λαϊκές ανάγκες, να μην είναι λαοφοβική και εθνομηδενιστική βλέποντας τα πράγματα μέσα από αριστερίστικες ιδεοληψίες.
Η αριστερά μπορεί να παίξει τον ιστορικό της ρόλο αν τοποθετήσει σωστά τον κοινωνικό χαρακτήρα της απαιτούμενης εθνικοαπελευθερωτικής αντίστασης στα πλαίσια μιας παλλαϊκής συμμαχίας, χωρίς σνομπισμό για τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται άμεσα και αντιδρούν από άλλες ιδεολογικές αφετηρίες όπως, για παράδειγμα, η λαϊκή δεξιά.
Άλλωστε σε μια τόσο ρευστή πολιτικά και κοινωνικά κατάσταση, με όλες τις κακοδαιμονίες που μας ταλανίζουν για δεκαετίες ζωντανές, την δωσιλογική ηγεσία και την παντελή ανυποληψία της χώρας στο διεθνές διπλωματικό πεδίο, το φάσμα ενός πραγματικού ολοκαυτώματος είναι ορατό για όλους μας το επόμενο χρονικό διάστημα.
Η ιστορία δεν πρόκειται να κινηθεί με ευχολόγια και βερμπαλισμούς κι ο λαός, με ελεγχόμενη ακόμα και την ανάσα του, φακελλωμένος και δαρμένος από παντού, με το κεφάλι πάνω στον πάγκο του χασάπη, μπορεί να καταφύγει και στις πιο σκοτεινές ατραπούς προκειμένου να επιβιώσει, αν νοιώσει αβοήθητος.
Το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής με κοινοβουλευτική νομιμοποίηση πλέον, πέρα από τα φαιά τάγματα εφόδου που ενέχει, σηματοδοτεί και τον εγκλωβισμό γνήσιων πατριωτικών, λαϊκών μονάδων σε παρακρατικά αναχώματα.
Η συστημική δεξιά και η δήθεν αντισυστημική ακροδεξιά παίζουν έξυπνα σε δύο αντιφατικά ταμπλώ μέσα στην περιρρέουσα «παγκοσμιοποίηση». Αφ’ ενός αφήνουν πάντα ανοιχτή την πόρτα στην «ελεύθερη» οικονομία της διεθνούς «αγοράς», δηλ. το εκμεταλλευτικό μοντέλο των τραπεζιτών-τοκογλύφων, αφ΄ετέρου σπεκουλάρουν στα παραδοσιακά σύνδρομα των μαζών (πατρίς, θρησκεία, οικογένεια), στα οποία καταφεύγουν απελπισμένα αυτές για να αντιμετωπίσουν την υπαρξιακή τους, πλέον, κρίση.
Η αριστερά, αντιθέτως, ενοχοποιείται ως «παραδοσιακή» -άρα καθυστερημένη με τους όρους της συστημικής προπαγάνδας- για τον κρατισμό της, αλλά συγχρόνως ως «διεθνιστική» γιατί ένα μεγάλο μέρος της έπεσε στην παγίδα των μεταμοντέρνων φληναφημάτων, όπως τα «ανθρώπινα δικαιώματα», ο δήθεν αντιρατσισμός, η αναθεώρηση της ιστορίας κ.λπ…
Η οργάνωση των Κοινωνικών Αντιστάσεων
Οι πρωτοφανείς καιροί που ζούμε δεν μας επιτρέπουν κανέναν εφησυχασμό, ηγεμονισμό ή στενόκαρδες προσωπικές και κομματικές βλέψεις. Η ιστορία ενός λαού και η μεγαλοσύνη του κρίνεται από την συλλογική του στάση όταν η ύπαρξή του κινδυνεύει, όταν η χώρα του δουλώνεται με τον πιο επαίσχυντο τρόπο.
Οι ηρωϊκές πράξεις που μπορεί να χρειαστούν για να σταματήσουμε αυτή την πρωτοφανή «μηχανή», που επιχειρεί να μας συνθλίψει και να μετατρέψει τον τόπο σε δουλοκρατία της Μεσογείου, ενυπάρχουν εν δυνάμει μέσα μας, αρκεί να το πάρουμε απόφαση.
Το σημερινό διακύβευμα δεν μπορεί να είναι η διχαστική αντιπαράθεση δεξιών και αριστερών, αλλά η υποχρέωση όλων να αντισταθούμε στην καταστροφή που έρχεται με μαθηματική ακρίβεια καταπάνω μας.
Το Ε.ΠΑ.Μ. από την αρχή μίλησε για την ανάγκη ενός κοινού προγράμματος βασικών στόχων που θα έβγαζαν την χώρα από τα νύχια των τοκογλύφων, θα αρνούντο και θα κατήγγειλαν το χρέος και θα έσωζαν άμεσα τον λαό οδηγώντας μεσοπρόθεσμα στην αναγέννηση της χώρας και την οικονομική της ανασυγκρότηση.
Οι στόχοι αυτοί, όπως περιγράφονται στα πέντε προτάγματά μας, παραμένουν επίκαιροι και, με την συνεργασία όλων των συναφών δυνάμεων, μπορούν να αποτελέσουν την βάση ενός προγράμματος εθνικής χειραφέτησης και κοινωνικής απελευθέρωσης.
Προς τον σκοπό αυτόν έχουμε προτείνει προεκλογικά συγκεκριμένα οικονομικά μέτρα για να ανασυγκροτηθεί η παραγωγική δομή της χώρας, τα οποία θα συνεχίσουμε να εξειδικεύουμε παράλληλα με το σχέδιο συντεταγμένης εξόδου από το ευρώ και την διαδικασία επιστημονικής ανασυγκρότησης που επεξεργαζόμαστε.
Από εδώ και πέρα τα ψέματα τελειώνουν. Δεν υπάρχουν περιθώρια για τακτική αναμονής να πέσει η τροϊκανή συγκυβέρνηση ως «ώριμο φρούτο» -και, αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέξει αυτή την στάση, θα μας βρει απέναντί του- ούτε θα περιμένουμε «λύσεις» τύπου μέτρων Ντράγκι και «επιμήκυνσης» του μνημονίου για να οδηγηθούμε δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα στον παρατεταμένο αργό θάνατό μας.
Τώρα ενωτικά, μετωπικά και αποφασιστικά θα προχωρήσουμε και μπορούμε να νικήσουμε, ξέροντας ότι ο εχθρός δεν είναι μόνο εκτός, είναι και εντός των πυλών και λεηλατεί τις ζωές μας σε όλα τα επίπεδα.
Είναι, όμως, ένας αντίπαλος ήδη σακατεμένος αφού προτίμησε να «αυτοκτονήσει» όλο το πολιτικό του προσωπικό προκειμένου να παραδώσει την χώρα. Έχουμε απέναντί μας μια κυβέρνηση κατακερματισμένη, όχι αυτοδύναμη, πολιτικάντηδες της συμφοράς που είναι έτοιμοι να φάνε ο ένας τον άλλον, τρέμοντας την στιγμή που θα ξεσπάσει η οργή του λαού, θρασύδειλους δωσίλογους που μένουν ενωμένοι όσο βλέπουν απέναντί τους τον λαό σε αναμονή και σε σύγχυση.
Τώρα είναι η ώρα να αναβαθμίσουμε τις κοινωνικές αντιστάσεις, να οργανώσουμε πειστικότερα την απάντησή μας στους μηχανισμούς καταστολής, να εξειδικεύσουμε την καταγγελία του Μνημονίου και του Χρέους όχι ως ιδεολογικά μόνο προτάγματα, αλλά με προτάσεις άμεσα συνδεδεμένες με την λύση των προβλημάτων των πολιτών.
Να προετοιμάσουμε τον λαό για τη νέα φάση της σύγκρουσης που θα είναι πολύ πιο δυναμική και να σφυρηλατήσουμε το μέτωπο ανατροπής με την στήριξη Οργανωμένης Λαϊκής Δύναμης (Επιτροπές Λαϊκής Αντίστασης σε κάθε γειτονιά, κάθε περιοχή). Η αρχική φάση «διαμαρτυρία-γιουρούσι-εκλογές» τελείωσε με τα γνωστά αποτελέσματα. Η μεγάλη δύναμη του Ε.ΠΑ.Μ. είναι τα προτάγματα και οι πολιτικοί όροι της συνεργασίας που θέσαμε προεκλογικά. Πρέπει να ξανατονίσουμε την μετωπική φύση μας και την κινηματική μας παρουσία, που είχαμε μέχρι το Συνέδριο, να πρωτοστατήσουμε ξανά στην συγκρότηση ενός πραγματικού ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΑΜΑ ΤΑΞΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΛΑΪΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, να συνεχίσουμε τον διάλογο με όλα τα κινήματα και τις πρόθυμες να αντισταθούν πολιτικές δυνάμεις, να ξαναφέρουμε πίσω στο Ε.ΠΑ.Μ. όσους συναγωνιστές αξίζουν και αποστασιοποιήθηκαν τους προηγούμενους μήνες.
Στο καθήκον αυτό μπορεί το Ε.ΠΑ.Μ. να πρωτοστατήσει γιατί, από όλα τα νέα κινήματα, μόνο αυτό έχει τους πιο οργανωμένους πυρήνες μέσα στην κοινωνία και την εμπειρία ενός χρόνου δουλειάς στην γειτονιά.
Το στοίχημα από εδώ και πέρα είναι πώς θα ξεπεράσουμε τον κοινοβουλευτικό αποπροσανατολισμό του λαϊκού κινήματος, πώς θα υποχρεώσουμε τις πολιτικές δυνάμεις που θεωρούνται «αντιμνημονιακές» να εγκαταλείψουν την Βουλή όταν έρθει η ώρα, πώς θα καταφέρουμε να προπαγανδίσουμε και να οργανώσουμε μια καθοριστική ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ!
Τέλος, να αναδείξουμε σε κεντρικό πολιτικό σύνθημα την ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΝΟΧΩΝ που πτώχευσαν και λεηλάτησαν την χώρα γιατί χωρίς την προϋπόθεση της ΚΑΘΑΡΣΗΣ δεν θα αλλάξει τίποτε.
Άμεσοι Στόχοι και Ενέργειες
1.            Οι πυρήνες του Ε.ΠΑ.Μ. πρέπει να ανασυγκροτηθούν και να πολλαπλασιαστούν, όπου είναι δυνατόν, με σκοπό να δημιουργηθεί ένας σκληρός πυρήνας ενεργών μελών που θα είναι συνεπή στις υποχρεώσεις τους και στις εισφορές τους ώστε να γνωρίζουμε σε κάθε γειτονιά πόσοι είναι άμεσα διαθέσιμοι να κινητοποιηθούν. Οι υπόλοιποι θα παραμείνουν στους φίλους του Ε.ΠΑ.Μ. με όλες τις υποχρεώσεις που ορίζει το καταστατικό και θα είναι σε άμεση επικοινωνία με τον πυρήνα και τις συνελεύσεις, στις οποίες μπορούν να μετέχουν.
2.            Οι πυρήνες του Ε.ΠΑ.Μ., μαζί με άλλα κινήματα/πρωτοβουλίες πολιτών, όπου χρειασθεί, να οργανώσουν δίκτυα παρέμβασης στους μαζικούς χώρους, στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας που θα ενημερώνουν για όλα τα σχετικά ζητήματα και θα οργανώνουν την προοπτική της αντίστασης στο ξεπούλημα της χώρας. Η παρουσία μας σε λαϊκές συνελεύσεις, σε πρωτοβουλίες κατοίκων, σε συναντήσεις διακινηματικές, όπως αυτή στο Ίλιον στις 29/8, είναι απαραίτητη για να προχωρήσουν οι μορφές οργάνωσης που θα στηρίξουν μια γενικευμένη εξέγερση.
3.            Η συμμετοχή μας στις κινητοποιήσεις, όταν αποφασίζεται, πρέπει να είναι μαζική και οργανωμένη με στόχο να προχωρήσουμε σύντομα σε πιο αποφασιστικές ενέργειες, όπως καταλήψεις δημόσιων χώρων, αυτοδιαχείριση εργοστασίων ή κλινικών, δοκιμάζοντας στην πράξη την ενότητα. Δεν πρέπει να απουσιάζουμε από κανένα μαζικό κάλεσμα γιατί κάθε γεγονός από εδώ και πέρα μπορεί να λάβει ανυπολόγιστη τροπή, όσο κι αν ο σχεδιασμός των οργανωτών είναι η εκτόνωση των μαζών.
4.            Για να ξαναμπεί μπροστά η παραγωγική δομή της χώρας σε νέες βάσεις χρειάζεται να αλλάξει το καταναλωτικό πρότυπο και γι’ αυτό πρέπει να αρχίσουμε να αναδεικνύουμε τις εναλλακτικές μορφές συνεταιριστικής οργάνωσης, όπως το ΘΑΛΕΙΝ, για παράδειγμα, σε μη κερδοσκοπική βάση. Για να πετύχει αυτό το πείραμα πρέπει να γίνεται με πλήρη διαφάνεια και παράλληλα με την ανάπτυξη των κινηματικών δράσεων γιατί, αν ξεκοπεί από το ίδιο το κίνημα, θα εκφυλιστεί. Να τονώσουμε τους μικρούς ατομικούς παραγωγούς στην επαρχία, να οργανωθούμε για να προστατεύσουμε την μικρή ατομική μας ιδιοκτησία, την γη μας.
5.            Να συνεχίσουμε τις παρεμβάσεις στα θέματα των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ), που ξεκινήσαμε από την Πελοπόννησο, την Θράκη και τις Κυκλάδες, διαφωτίζοντας τον κόσμο για τον κίνδυνο μετατροπής αυτών των περιοχών σε εργασιακά Νταχάου, για την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας μέσω της εκχώρησης του δικαιώματος επιφανείας, την κατάργηση κάθε έννοιας νομοθεσίας και την απάτη της λεγόμενης «επενδυτικής ανάπτυξης» υπό αυτούς τους όρους. Να πάρουμε εμείς την πρωτοβουλία για μια μεγάλη διαδήλωση έξω από την Τράπεζα της Ελλάδος στις 24 Σεπτέμβρη, που θα γίνει το Συνέδριο για τις ΕΟΖ.
6.            Να συνεχιστεί η Επιμόρφωση των μελών μας σε θεωρητικά και πρακτικά ζητήματα (π.χ. εκγύμναση…) και η οργάνωση καλλιτεχνικών και κοινωνικών εκδηλώσεων (ημερίδες, συναυλίες, παραστάσεις, μπαζάρ) για την καλύτερη γνωριμία και σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ μας. Να εντείνουμε τις δράσεις κοινωνικής, ιατρικής και νομικής αλληλεγγύης.
7.            Να μεθοδεύσουμε περιφερειακές κινητοποιήσεις και flash-mobs (όπως αυτή της Ακρόπολης) για ειδικά θέματα που απασχολούν την κοινωνία, σε συνεργασία και με άλλους φορείς που ενδιαφέρονται (π.χ., σημαία, βιβλία, τηλεόραση κ.λπ.). Να βρούμε τρόπους αποδυνάμωσης της τηλεοπτικής προπαγάνδας και χρήσης των συχνοτήτων για την καλύτερη αφύπνιση του λαού.
8.            Να επαγρυπνούμε για να αποτρέψουμε την δρομολόγηση αυταρχικών εξελίξεων αντιμετωπίζοντας τα κατά τόπους διχαστικά φαινόμενα με ψυχραιμία και ενωτική διάθεση. Να εξετάσουμε από τώρα την έγκαιρη μεθόδευση συστημάτων και τακτικών ασφαλείας για κάθε ενδεχόμενο.
9.            Να κάνουμε τα γραφεία μας στις επί μέρους περιοχές κέντρα γενικότερων δραστηριοτήτων (συζητήσεις, εκθέσεις, προβολές) και συνεργασιών με άλλους τοπικούς φορείς ώστε να μετατραπούν σε ζωντανές εστίες αντίστασης και όχι να διεκπεραιώνουν μόνο γραφειοκρατικές διαδικασίες.
10.          Να σκεφτούμε και να πρωτοστατήσουμε σε νέες απόπειρες οργάνωσης που θα απευθύνονται σε πιο ριζοσπαστικά και νέα σε ηλικία τμήματα του πληθυσμού, ζυμώνοντας έτσι καλύτερα τις προϋποθέσεις μιας αληθινής ανατροπής και αντίστασης στην πορεία αποσύνθεσης της κοινωνίας. Ο ρόλος του ίντερνετ, τουwebtv και του webradio είναι εδώ καθοριστικός. Επειδή οι εξελίξεις, εσωτερικές και διεθνείς, θα είναι, όπως όλα προοιωνίζουν, δραματικές και απρόβλεπτες στο άμεσο μέλλον, καλό θα είναι να αναλάβει η επιτροπή επικοινωνίας την εγκατάσταση συστήματος μαζικής αποστολής SMS ώστε να κινητοποιούνται ακαριαία τα μέλη και οι φίλοι μας όποτε δοθεί αφορμή.
Όλες μας οι δράσεις και παρεμβάσεις πρέπει να συντείνουν στο ξεμοντάρισμα του καθεστώτος πολιτικού πρωτογονισμού που επιβάλλουν τα δωσιλογικά ΜΜΕ και το κυρίαρχο λάϊφ-στάϊλ και στην δημιουργία μιας νέας αυτογνωσίας του Έλληνα που σταδιακά θα οδηγήσει σε μια πολιτιστική ανάταση.
Επανάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας
Το ζητούμενο της συγκρότησης ενός παλλαϊκού μετώπου, όπως το θέσαμε εξ αρχής, είναι και ο μόνος δρόμος για την επανάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας και το γεγονός ότι δεν εκφράστηκε αυτό στις εκλογές είχε σαν αποτέλεσμα την ενίσχυση άλλων νεοπαγών φορέων, όπως οι Ελεύθεροι Έλληνες, που εισέπραξαν πολλές πατριωτικές ψήφους.
Η υπεράσπιση, ουσιαστικά επανάκτηση, της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας πρέπει να μπει επιτακτικά καθώς η παραμονή μας στο δυτικό μπλοκ δυνάμεων υπό αυτούς τους όρους θα οδηγήσει στην οριστική κατάλυση του ίδιου του νεοελληνικού κράτους και την μετατροπή του σε περιφερειακά landen και ζώνες ασιατικού τύπου οικονομικής εκμετάλλευσης.
Οι άσπονδοι φίλοι μας σε Ουάσιγκτων και Βερολίνο φαίνεται ότι συγκλίνουν στην γνωστή ιστορική άποψη για τα σκουπιδοκρατίδια (klein staatgesumper) όσον αφορά το μέλλον της Ελλάδας.
Ο διεθνής ορίζοντας είναι ιδιαίτερα ζοφερός και όταν η αμερικανική υπερδύναμη, που μετά από μια δεκαετία πολέμων δεν έχει καταφέρει να νικήσει τους Ταλιμπάν και υφίσταται τεράστια οικονομική αιμορραγία στο Ιράκ, ετοιμάζεται να τα βάλει με το Ιράν και, κατ’ επέκτασιν, με Ρωσσία-Κίνα, καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν επικίνδυνα από την λογική…
Από την άλλη μεριά, Γερμανοί και Νεο-οθωμανοί της Άγκυρας απεργάζονται το ιστορικό μας τέλος και την λιβανοποίηση της χώρας.
Όμως, δεν μπορούμε να μένουμε άπραγοι, βυθισμένοι στην εθνική μας κατάθλιψη, και να μην λέμε τα πράγματα με τα’ όνομά τους, όσον αφορά την απειλή από την Δύση, επειδή φοβόμαστε… το κακό από την Ανατολή.
Όπως το «ταξικό καθήκον» δεν μπορεί να γίνεται άλλοθι προδοσίας των λαϊκών αγωνιών, έτσι και το πατριωτικό δεν μπορούν να το επικαλούνται κάποιοι για να συμβιβαστούμε με την Ε.Ε. και την ΕΚΤ, που είναι οι βασικοί μοχλοί της εθνικής μας αποδόμησης και της κοινωνικής καταστροφής που αντιμετωπίζουμε.
Η ταξική, η λαϊκή και η πατριωτική αποτελούν συνιστώσες αναπόσπαστα δεμένες όταν πρόκειται για την ίδια την επιβίωση του λαού και τα πραγματικά εθνικά του συμφέροντα.
Απέναντι, λοιπόν, στους επονείδιστους όρους του ΔΝΤ και τις απάνθρωπες απαιτήσεις των τοκογλύφων, αντιτάσσουμε ότι, πέρα από την ευρωζώνη και τους τραπεζίτες του 4ου Ράϊχ, υπάρχουν κι άλλες πηγές όπου μπορούμε να αναζητήσουμε βοήθεια χωρίς να οδηγήσουμε την χώρα στην ολική εξαφάνιση.
Η όξυνση και περιπλοκή των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή με τους δύο στρατηγικούς εταίρους των ΗΠΑ, Τουρκία και Ισραήλ, σε τροχιά συγκρουόμενων συμφερόντων, η επιμονή του Άσσαντ στην Συρία και της θρησκευτικής ηγεσίας του Ιράν να αντιστέκονται σθεναρά στον σχεδιασμό των Αμερικανών, η επανεμφάνιση της Ρωσσίας στην Μεσόγειο, η μερική εμπλοκή στις σχέσεις Ουάσιγκτων-Τελ Αβίβ σχετικά με την επιχείρηση στο Ιράν, δημιουργούν συνεχώς νέα δεδομένα που μπορούν να μεγαλώσουν αλλά και να εξισορροπήσουν τις απειλές κατά της Ελλάδας.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα της διεθνούς αναταραχής και ρευστότητας, μπαίνει επιτακτικά  το ζήτημα των νέων συμμαχιών και μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής απέναντι στην λογική της υποτέλειας και της μονομερούς εξάρτησης της χώρας.
Γιατί μόνο με την ανατροπή αυτής της λογικής θα ξαναβρούμε την θαμμένη βαθειά μέσα μας αυτοπεποίθηση και ανυπόταχτη ταυτότητα για να αντιμετωπίσουμε τις κάθε είδους απειλές. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να επαναφέρουμε σε κανονική τροχιά την ελληνική κοινωνία που βρίσκεται σε κατακόρυφη πτώση και κινδυνεύει να γίνει συντρίμμια μέσα στον εσωτερικευμένο πόνο της. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα ξαναβρούμε «τα φτερά τα πρωτινά μας, τα μεγάλα», όπως έλεγε ο ποιητής.

Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης
Π.Γ., 11/9/2012

Ανοικτή επιστολή του Εισαγγελέα Χανίων κ. Γιάννη Πενταγιώτη προς την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων


«Συνάδελφοι δικαστές και εισαγγελείς σαν απάντηση στους ελάχιστους συναδέλφους που αντιδρούν στις κινητοποιήσεις μας αλλά και στις αμφιβολίες και στις αντιρρήσεις που ήδη εγείρονται για την κλιμάκωση του αγώνα, τις οποίες σέβομαι, αλλά δεν υιοθετώ αναφέρω τα κάτωθι:
Αγωνιζόμαστε ως κλάδος, ως ανεξάρτητη εξουσία ενάντια στην προκλητική παραβίαση του Συντάγματος από την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, ενάντια στην κατεδάφιση όλων των κοινωνικών δικαιωμάτων, ενάντια στην ισοπέδωση της παιδείας και της υγείας του λαού μας, ενάντια στη γενοκτονία που επιχειρείται εις βάρος όλων μας με την μείωση των μισθών και των συντάξεων σε επίπεδα μη βιώσιμα στα πλαίσια δήθεν του αποκαλούμενου δημοσίου συμφέροντος το οποίο όπως φαίνεται σύμφωνα με την 668/20-2-2012 απόφαση του ΣτΕ, που έκρινε συνταγματικό το μνημόνιο σε όλα τα μέτρα του υπερισχύει του ίδιου του Συντάγματος, των άρθρων που κατοχυρώνουν τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα και αγαθά και της ΕΣΔΑ.
Εδώ υπάρχει και μια αντίφαση και ειρωνεία των σοφών του ΣτΕ καθώς όλα τα μέτρα που λαμβάνονται στα πλαίσια του δημοσίου συμφέροντος για τη λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας μας συγχρόνως τα ίδια μέτρα καταστρατηγούν, ισοπεδώνουν το δημόσιο συμφέρον και καταστρέφουν την κοινωνία μας για το καλό της οποίας εφαρμόζονται.
Αγωνιζόμαστε ενάντια στο καθεστώς κατοχής που έχουν επιβάλλει η Τρόικα, οι σύμβουλοί τους, οι αξιωματούχοι της ευρωπαϊκής ένωσης και του ΔΝΤ και οι ντόπιοι και ξένοι τραπεζίτες.
Αγωνιζόμαστε ενάντια στην κυβέρνηση «δωσίλογων» που προσφέρουν γη και ύδωρ στους δανειστές μας εξοντώνοντας το λαό μας με την κατάλυση κάθε είδους εργασιακού και κοινωνικού δικαιώματός του.
Αγωνιζόμαστε ενάντια στο φαύλο αυτό καθεστώς της δήθεν κοινοβουλευτικής δημοκρατίας το οποίο νομοθετεί ενάντια στη θέληση και βούληση του λαού υποστηρίζοντας ότι διαθέτει λαϊκή νομιμοποίηση και εντολή.
Αγωνιζόμαστε ενάντια στη λειτουργία της βουλής οπερέτας και της κυβέρνησης «yes men» που έχουμε, που νομοθετούν πάντα με δημοκρατικό τρόπο ψηφίζοντας όλα τα μέτρα που οδηγούν στην εξόντωση το λαό μας και στη διάλυση το κράτος μας, σε ένα άρθρο, για να μην υπάρξουν αντιδράσεις και διαρροές. Αλήθεια τι δημοκρατική πρακτική που είναι αυτή. Την επικροτούμε ως δικαστική εξουσία.
Αγωνιζόμαστε ενάντια στην ανεργία που έχει ξεπεράσει το 30%, αγωνιζόμαστε για τις οικογένειες των 3.000 συμπολιτών μας που αυτοκτόνησαν μην αντέχοντας την εξαθλίωση που τις οδήγησε η νόμιμα και δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνησή μας.
Αγωνιζόμαστε ενάντια στον ορυμαγδό των νέων αυτών μέτρων λιτότητας και ισοπέδωσής μας, τα οποία κατά τους κυβερνώντες παίρνονται για το καλό μας και για να υπάρξει ανάπτυξη, όμως εδώ και δύο χρόνια συνεχώς βαθαίνει η ύφεση και δεν υπάρχει διέξοδος και τέλος.
Αγωνιζόμαστε για την εθνική μας κυριαρχία και ανεξαρτησία. Αλήθεια μήπως δεν έχετε αντιληφθεί ότι ήδη ζούμε σε καθεστώς κατοχής, δουλείας, αποικιοκρατίας γερμανικής προέλευσης.
Ποιος πιστεύει ότι είμαστε ελεύθερο και κυρίαρχο κράτος που θα δώσει ένα τέλος στην αυτοκαταστροφή του, στο φαύλο κύκλο που μας οδηγεί η προδοτική αυτή πολιτική που δήθεν υπερασπίζεται τα συμφέροντά μας ως ελληνικό κράτος και πολίτες.
Αγωνιζόμαστε ενάντια στην απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, στην αμετάκλητη και άνευ όρων παραίτησή μας από την εθνική κυριαρχία στην οποία προβήκαμε στο άρθρο 14 παράγραφος 5 της δανειακής σύμβασης που υπόγραψε ο υπουργός οικονομικών το Μάιο του 2010 χωρίς την έγκριση και κύρωσή της από τη βουλή και με βάση την οποία εγκαταστάθηκαν στη χώρα μας οι εκπρόσωποι της Τρόικας και του ΔΝΤ, οι οποίοι με τις ευλογίες των πολιτικών μας συμπεριφέρονται σαν να βρίσκονται σε αποικία ή μήπως βρίσκονται.
Αγωνιζόμαστε για να διατηρήσει ο καθένας το σπίτι του που με μόχθο και κόπο και με τις οικονομίες του έφτιαξε και αγόρασε και να μη του το πάρει η τράπεζα γιατί με την περικοπή του μισθού του δεν έχει πια τα χρήματα για να πληρώνει το στεγαστικό του δάνειο.
Αγωνιζόμαστε για να έχουν τα παιδιά μας μέλλον σε αυτό τον τόπο και όχι να μεταναστεύουν, να μένουν άνεργα και να αμείβονται με 500 ευρώ.
Αγωνιζόμαστε για να παραμείνουμε ελεύθεροι πολίτες με γνώμη και άποψη και όχι δούλοι, απλοί διεκπεραιωτές και εφαρμοστές των άθλιων νόμων που ψηφίζει η βουλή αυτή των άθλιων εκπροσώπων μας οι οποίοι για άλλη μια φορά αφού υφάρπαξαν την ψήφο του λαού μας με ψευδή διλλήματα περί δήθεν καταστροφή μας αν δεν ακολουθήσουμε πιστά τις οδηγίες των δανειστών μας θεωρούν ότι έχουν τη λαϊκή νομιμοποίηση και εντολή.
Η μέχρι τώρα στάση μας και η κλιμάκωση του αγώνα μας όχι μόνο δεν είναι αντισυνταγματική και παράνομη όπως θέλουν μερικοί να πιστεύουν και να παρουσιάσουν αλλά αντίθετα υπηρετεί το λαό και το Σύνταγμα που καλούμαστε να εφαρμόσουμε.
Αγωνιζόμαστε για να σταματήσει η προκλητική ισοπέδωση των ατομικών, κοινωνικών, εργασιακών δικαιωμάτων του λαού μας.
Αγωνιζόμαστε για την προστασία των αδύνατων.
Αγωνιζόμαστε για να μην εξαφανιστεί η φυλή μας, το έθνος μας, η Ελλάδα μας, ο τόπος μας που τόσο ξεδιάντροπα αφανίζεται από τους δήθεν αντιπροσώπους του, από αυτούς που είναι βουτηγμένοι στη διαφθορά και στην ανομία. Ας πληροφορηθεί λοιπόν η ηγεσία μας, η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, ο Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου και ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου καθώς και οι εκλεκτοί συνάδελφοι που διαφωνούν με τη στάση μας ότι αγωνιζόμαστε για όλα τα ανωτέρω.
Η μόνη διέξοδος στην κρίση είναι η σθεναρή και αποφασιστική στάση μας για να τεθεί τέρμα στην καταπάτηση κάθε έννοιας δικαίου και δικαιοσύνης που βιώνουμε και για να υπάρξει μέλλον στον τόπο μας.
Διαφορετικά αν πάψει να υφίσταται και ο θεσμός της δικαστικής εξουσίας, της δικαιοσύνης που τώρα τελευταία με αφορμή τις κινητοποιήσεις μας βάλλεται από παντού και κυρίως από το εσωτερικό του, την ηγεσία του αλλά και τους ίδιους τους λειτουργούς του δεν θα υπάρχει, δεν θα έχει μείνει όρθιο τίποτα πια.
Τότε ας συνεχίσουμε να μασάμε το κουτόχορτο που μας προσφέρουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι εργολάβοι – καναλάρχες και οι πολιτικοί πάτρωνές τους που θαυμάζουμε στη βουλή και ας συμμορφωθούμε με τις υποδείξεις.
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία».

Γιάννης Πενταγιώτης

Δ. Καζάκης: Κοινοβούλιο ή δημοκρατία; Το πραγματικό δίλλημα για τον λαό σήμερα


Χθες εκδόθηκαν από τον κατ' ευφημισμό Πρόεδρο της Δημοκρατίας δυο νέες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, οι οποίες ρυθμίζουν δημοσιονομικά, συνταξιοδοτικά και μια σειρά άλλα ζητήματα που η κυβέρνηση θεωρεί κατεπείγοντα μετά από απαίτηση του τελευταίου Eurogroup. Τον τελευταίο χρόνο έχουν περάσει περισσότερες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου απ' ότι όλο το προηγούμενο διάστημα της μεταπολίτευσης. Κι όλες τους ρυθμίζουν καίρια ζητήματα της δημόσιας διαχείρισης, αλλά και θεμελιωδών δικαιωμάτων των ελλήνων πολιτών.
Για την πρακτική αυτή οι κυβερνώντες επικαλούνται το άρθρο 44, &1 του Συντάγματος που αναφέρει τα εξής: «Σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσες και απρόβλεπτης ανάγκης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί, ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Οι πράξεις αυτές υποβάλλονται στη Βουλή για κύρωση σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 72 παράγραφος 1, μέσα σε σαράντα ημέρες από την έκδοσή τους ή μέσα σε σαράντα ημέρες από τη σύγκληση της Βουλής σε σύνοδο. Αν δεν υποβληθούν στη Βουλή μέσα στις προαναφερόμενες προθεσμίες ή αν δεν εγκριθούν από αυτή μέσα σε τρεις μήνες από την υποβολή τους, παύουν να ισχύουν στο εξής.»

Ποιες είναι αυτές οι «έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσες και απρόβλεπτης ανάγκης» που αναφέρει το συγκεκριμένο άρθρο του Συντάγματος και εξαναγκάζουν τον κατ' ευφημισμό Πρόεδρο της Δημοκρατίας να εκδίδει αβέρτα κουβέρτα Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου; Οι εντολές και οι απαιτήσεις των δανειστών της χώρας και των επιτελείων της ευρωζώνης. Με άλλα λόγια ο ωμός εκβιασμός εναντίον της χώρας από ξένες δυνάμεις, που σε κάθε άλλη περίπτωση θα αντιμετωπιζόταν όπως ακριβώς προβλέπει το διεθνές δίκαιο ως ευθεία εχθρική ενέργεια εναντίον του ελληνικού λαού που ισοδυναμεί με casus beli, αντιμετωπίζεται από τους κυβερνώντες ως ανωτέρα βία και «απρόβλεπτη ανάγκη». Με τον τρόπο αυτό όχι μόνο ξεφτιλίζεται κάθε έννοια εσωτερικής συνταγματικής τάξης, αλλά οι ωμοί εκβιασμοί, οι ανοιχτοί προπηλακισμοί, ο στιγματισμός εναντίον κυρίαρχου – κατά το διεθνές δίκαιο – κράτους από ξένες δυνάμεις αποκτά καθεστώς φυσικού δικαίου για τους κυβερνώντες και ικανού να δικαιολογήσει τα πάντα. Μέχρι και την κατάλυση της ελληνικής πολιτείας στο όνομα της «περισσότερης Ευρώπης».
Η κατάσταση αυτή δεν έχει προηγούμενο στην ελληνική πολιτική ιστορία. Δεν συγκρίνεται ούτε με την περίοδο εικονικού κοινοβουλευτισμού της δεκαετίας του '30 που γέννησε τελικά την φασιστική δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936. Ούτε με τα Ιουλιανά του 1965 και την περίοδο της «αποστασίας» που ακολούθησε μόνο και μόνο για να ανοίξει ο δρόμος στην δικτατορία των συνταγματαρχών την 21ηΑπριλίου 1967. Η δημοκρατία στην χώρα μας δεν είναι απλά στο απόσπασμα, έχει εκτελεστεί.
Το Σύνταγμα είναι ήδη κουρελόχαρτο. Η βουλή δεν υφίσταται από την στιγμή που (α) μια τυχαία πλειοψηφία αποφασίζει για θεμελιώδη συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα του ανθρώπου και του ελληνικού λαού και (β) παρακάμπτεται με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου οι οποίες θεσμοθετούν εκχώρηση δικαιωμάτων και κυριαρχίας του λαού και της χώρας. Το σημερινό κοινοβούλιο αποτελεί μια άθλια βιτρίνα για την καταπάτηση κάθε έννοιας εσωτερικού και διεθνούς δικαίου. Μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα «κοινοβούλια» της μοναρχίας και της αποικιοκρατίας. Και μόνο από την στιγμή που έχει παραβιάσει βάναυσα με αποφάσεις του θεμελιώδη δικαιώματα του λαού και του ανθρώπου έχει αυτοκαταργηθεί, έχει καταστεί παράνομο και δεν μπορεί πλέον κανείς να το αναγνωρίζει ως έκφραση της λαϊκής βούλησης.
Όποιος εξακολουθεί και το αναγνωρίζει ως έκφραση της λαϊκής βούλησης στην ουσία νομιμοποιεί το σημερινό καθεστώς και τις βάσεις πάνω στις οποίες επιχειρείται να στηριχθεί. Δηλαδή στην κατάφωρη παραβίαση κάθε θεμελιώδους δικαιώματος της χώρας και του λαού της στο όνομα των «διεθνών δεσμεύσεων» που οι κυβερνώντες φρόντισαν από την εποχή του 1ου μνημονίου έως σήμερα να περάσουν στο εσωτερικό δίκαιο της χώρας. Όποιος αναγνωρίζει το σημερινό κοινοβούλιο δεν μπορεί να αρνηθεί την πρωτοφανή διαστροφή που υπέστη η έννομη τάξη στην χώρα προκειμένου να εξυπηρετηθούν «διεθνείς δεσμεύσεις» και ξένες δυνάμεις. Όποιος αναγνωρίζει το σημερινό κοινοβούλιο δεν μπορεί παρά να αποδέχεται ότι οι «διεθνείς δεσμεύσεις» έναντι ξένων δυνάμεων υπερτερούν των δικαιωμάτων του λαού και της κυριαρχίας της χώρας. Γι' αυτό και οι δωσίλογοι έλληνες πολιτικοί μιλούν για την ανάγκη «συνέχειας του κράτους».
Πρέπει πάση θυσία να σπάσει αυτή η «συνέχεια του κράτους». Δεν μπορεί να υπάρχει «συνέχεια του κράτους» μ' ένα καθεστώς σαν το σημερινό που βασίζεται όχι στα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα του λαού, αλλά στις «διεθνείς δεσμεύσεις» που του έχουν επιβληθεί με τρόπο που εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί από πλευράς διεθνούς δικαίου ως αποικιοκρατικός. Αντίθετα, πρέπει να υπάρξει «διαδοχή κράτους», δηλαδή διακοπή της «συνέχειας του κράτους» και επανίδρυσής του στην βάση της κυριαρχίας του λαού και της εθνικής του ανεξαρτησίας. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την κατάλυση του σημερινού κοινοβουλίου προκειμένου να θεμελιωθεί η δημοκρατική έννομη τάξη στην χώρα.
Το σημερινό κοινοβούλιο δεν μπορεί να απαιτήσει από κανέναν να το σεβασθεί. Στερείται ακόμη και τα πιο στοιχειώδη εχέγγυα συνταγματικής νομιμότητας. Δεν αποτελεί ούτε καν στρεβλή έκφραση της θέλησης του λαού. Έχει παραβιάσει αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα του ελληνικού λαού και έθνους, που μόνο ο ίδιος λαός και το έθνος μπορεί να αποκαταστήσει. Και μάλιστα αυτοπροσώπως. Η ταχύτατη και με κάθε πρόσφορο στον λαό μέσο διάλυση αυτού του κοινοβουλίου που δεν διαθέτει ούτε καν συνταγματική νομιμοποίηση μιας και δεν μπορεί να εκφράζει λαό και έθνος σύμφωνα με το άρθρο 1, &3 του Συντάγματος που αναφέρει: «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.» Ενώ το άρθρο 2 του Συντάγματος αναφέρει: «Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας. Η Ελλάδα, ακολουθώντας τους γενικά αναγνωρισμένους κανόνες του διεθνούς δικαίου, επιδιώκει την εμπέδωση της ειρήνης, της δικαιοσύνης, καθώς και την ανάπτυξη των φιλικών σχέσεων μεταξύ των λαών και των κρατών.»
Τι έχει σεβαστεί απ' όλα αυτά σήμερα το υπάρχον κοινοβούλιο με τις αποφάσεις του και την λειτουργία του; Απολύτως τίποτε. Από την στιγμή που το κοινοβούλιο έθεσε τις «διεθνείς δεσμεύσεις» υπέρ ξένων δυνάμεων ως κριτήριο άσκησης της εξουσίας πάνω από τα δικαιώματα του λαού και του έθνους και μάλιστα με τρόπο εντελώς αντισυνταγματικό, τότε έχει παραβιάσει το άρθρο 1 και άρθρο 2 του Συντάγματος και επομένως δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ως θεσμός άκυρος και ανυπόστατος. Κι επομένως η κατάλυσή του από το λαό πρέπει να θεωρείται ως πράξη αναγκαία, επιτακτική και απολύτως δημοκρατική. Αναγκαία γιατί δεν μπορεί να υπάρχει να συνεχίζει να νομοθετεί ένας θεσμός που έχει απολέσει κάθε συνταγματική νομιμοποίηση και έχει μετατραπεί σε αποικιακό κοινοβούλιο για την νομιμοποίηση ξένων δυναστών. Επιτακτική γιατί πολύ σύντομα και με άλλοθι το υπάρχων κοινοβούλιο οι ξένοι δυνάστες και οι ντόπιοι υποτακτικοί τους θα προχωρήσουν στην μαζική εξόντωση του ελληνικού λαού που ήδη εφαρμόζουν με οικονομικά και δημοσιονομικά μέσα, αλλά αυτή την φορά θα το επιχειρήσουν και με μεθόδους ανοιχτής καταστολής και εμφυλίου. Και απολύτως δημοκρατική γιατί μόνο λαός ως φυσικός φορέας του έθνους έχει δικαίωμα να αποκαταστήσει το καθεστώς ανωμαλίας, αποικιακής κατοχής και διαμελισμού της χώρας που του έχει επιβληθεί. Κι αυτό μπορεί να το κάνει μόνο καταλύοντας το σημερινό κοινοβούλιο και μαζί του το σύνολο των δεσμεύσεων που έχει συναφθεί σε βάρος του. Στη θέση του πρέπει να υπάρξει ένας νέος αληθινά αντιπροσωπευτικός θεσμός της θέλησης του λαού με πραγματικές δημοκρατικές εγγυήσεις.
Επομένως το σημερινό κοινοβούλιο από την στιγμή λειτουργεί έτσι, τότε θεωρείται και πρέπει να θεωρηθεί από οποιονδήποτε έχει στοιχειώδη δημοκρατική συνείδηση ως άκυρος θεσμός. Διαφορετικά πολύ γρήγορα ο λαός θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει δυνάμεις καταστολής και εμφυλίου μέσα στην ίδια την χώρα του υπό κοινοβουλευτικό μανδύα. Πριν λοιπόν χρειαστεί ο λαός να απελευθερώσει την χώρα του με το αίμα του, θα πρέπει να προχωρήσει το ταχύτερο δυνατό στην κατάλυση του σημερινού κοινοβουλευτισμού. Μόνο έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για την αληθινή δημοκρατία στην Ελλάδα μέσα από την κατοχύρωση της κυριαρχίας του λαού και του έθνους.
Ποιος είναι ο ρόλος της λεγόμενης αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης στο κοινοβούλιο; Δυστυχώς, η λεγόμενη αντιμνημονιακή αντιπολίτευση και ειδικά τα κόμματα της αριστεράς ακολουθούν την ίδια λογική με τα κόμματα της αποκαλούμενης «δημοκρατικής παράταξης» (κέντρο και αριστερά) την εποχή των Ιουλιανών του '65 και της «αποστασίας». Όπως τότε, έτσι και σήμερα δηλώνουν νομοταγείς στο κοινοβουλευτικό θεσμό και όχι στην δημοκρατία. Και αντί να υπερασπίζονται την δημοκρατία, σέρνονται πίσω από τον νόθο κοινοβουλευτισμό. Το αποτέλεσμα ήταν το 1967 η δικτατορία να πιάσει με τις πυτζάμες την ηγεσία της αριστεράς, η οποία ακόμη και ανήμερα του πραξικοπήματος διαβεβαίωνε ότι δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα για χούντα στην Ελλάδα. Σήμερα οι ίδιες ηγεσίες με την ίδια ακριβώς λογική ενός απίστευτου κοινοβουλευτικού κρετινισμού νομιμοποιούν έναν νόθο κοινοβουλευτισμό που απεργάζεται την σφαγή του λαού και την διάλυση της χώρας.
Οι ηγεσίες της αριστεράς και των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» δεν έχουν καμιά διάθεση να συγκρουστούν με το καθεστώς και να το ανατρέψουν. Αρκούνται στην καταγγελία του. Δεν τους καίγεται καρφί για την μαζική εξόντωση του λαού, ούτε για την αποικιακή κατοχή που εφαρμόζουν οι Ευρωπαίοι διαμέσου ενός νόθου κοινοβουλευτισμού. Αν ήθελαν αληθινά να προλάβουν τα χειρότερα  Αν ήθελαν να αναχαιτίσουν την πορεία διάλυσης της χώρας και αφομοίωσής της από την Ευρώπη των ομόσπονδων περιφερειών, τότε θα έπρεπε να είχαν προχωρήσει άμεσα, εδώ και τώρα στην παραίτηση από το σημερινό κοινοβούλιο ως πράξη δημοκρατικής εγρήγορσης με στόχο την διάλυση της σημερινής βουλής και ανατροπής των κυβερνώντων.
Η παραίτηση από την Βουλή δεν είναι πράξη που γίνεται για να προκαλέσει επαναληπτικές, ή άλλες εκλογές, αλλά πράξη άρνησης συμμετοχής σ' έναν θεσμό δίχως αντίκρισμα. Επομένως ακόμη κι αν οι κυβερνώντες προκηρύξουν εκλογές, τα παραιτηθέντα κόμματα θα πρέπει να αρνηθούν να συμμετάσχουν. Πρέπει να είναι σαφές ότι δεν πρέπει με κανένα τρόπο να αποδεχτούν ή να νομιμοποιήσουν τις διαδικασίες ενός νόθου κοινοβουλευτισμού υπό την κυριαρχία ξένων δυνάμεων και συμφερόντων. Στόχος της παραίτησής τους από την Βουλή είναι η συγκρότηση ενός αντίπαλου πόλου διεκδίκησης της εξουσίας εκτός κοινοβουλευτικών διαδικασιών, ο οποίος θα καλέσει τον λαό να στρατευθεί γύρω του, να προχωρήσει σε γενική πολιτική απεργία διαρκείας μέχρις ότου οι κυβερνώντες παραδώσουν τα κλειδιά της εξουσίας και αποχωρήσουν.
Όταν γίνει αυτό οι δυνάμεις που ηγήθηκαν θα προχωρήσουν στην συγκρότηση προσωρινής κυβέρνησης η οποία (α) θα προκηρύξει εκλογές για Συντακτική Εθνοσυνέλευση με σκοπό την σύνταξη και ψήφιση νέου Συντάγματος που θα αποκαθιστά πλήρως τις παραβιάσεις των θεμελιωδών διατάξεων του παλιού και θα τις ενισχύει με νέες δικλείδες ασφαλείας. Και (β) θα προχωρήσει σε γρήγορη ανάταξη της οικονομίας της χώρας καταγγέλλοντας και αναθεωρώντας ολοκληρωτικά όλες τις δεσμεύσεις σε βάρος του ελληνικού λαού και της εθνικής κυριαρχίας.
Η προσωρινή κυβέρνηση θα κυβερνά με Συντακτικές Πράξεις υπό την έγκριση της Συντακτικής και των πρωτοβουλιών των πολιτών που οργάνωσαν και διεκπεραίωσαν την πολιτική απεργία. Οι διαμερισματικές συνελεύσεις πολιτών, οι λαικές συνελεύσεις ανά γειτονιά, οι κοινωνικοί φορείς και τα σωματεία θα αποτελούν την δημοκρατική βάση λειτουργίας και αποδοχής των Συντακτικών Πράξεων της προσωρινής κυβέρνησης.
Όταν θα ψηφιστεί το νέο Σύνταγμα, η Συντακτική Εθνοσυνέλευση θα διαλυθεί και θα προκηρυχτούν εκλογές του νέου κοινοβουλίου με βάση τους νέους συνταγματικούς κανόνες. Μόνο έτσι μπορεί να αποκατασταθεί η νομιμότητα στην Ελλάδα σήμερα στη βάση της λαϊκής κυριαρχίας και με όρους αληθινής δημοκρατίας. Διαφορετικά τους επιτρέπουμε να μας οδηγήσουν σε σφαγή, την μαζική εξόντωση του πληθυσμού, με την αντιπολίτευση να νομιμοποιεί με την παρουσίαση της το καθεστώς ανομίας που επικρατεί. Έστω κι αν το καταγγέλλει. Ήρθε η ώρα να αποδείξει η αριστερά και γενικά η λεγόμενη αντιμνημονιακή αντιπολίτευση αν σέβεται τον λαό και την δημοκρατία, ή απλά αποτελεί μια χρήσιμη βαλβίδα εκτόνωσης ενός καθεστώτος που έχει βαλθεί να διαλύσει την χώρα και να ξεπουλήσει τα ασημικά της μαζί με τον λαό της.